Kerken zijn gratis musea

In de bar waar we gisteren koffie dronken na het bezoek aan de kruidentuin, hing deze foto. Dat maakte nieuwsgierig. De naastgelegen San Pietro kerk stond al langer op ons lijstje om nog eens te bekijken. Dat deden we met open monden.

Wat een pracht en praal. Geen stukje was onversierd of niet beschilderd. Met een tablet in de hand konden we een rondleiding doen. Lekker modern dus voor een kerk die al in de tiende eeuw gesticht werd. Enfin, we keken ons ogen uit en staken een kaarsje op. Met onze Roomse achtergrond blijft dat een aansprekelijke symboliek voor hen die het moeilijk hebben.

Kijk nou!

Mijn tactiek is over het algemeen dat ik begin met wat het dichtst bij huis is en waar ik me, tijdens het naar buitenkijken, aan stoor. Het kruidenhoekje dus. De oregano, onmisbaar in de Italiaanse keuken, zit vol met afgevallen blad maar is snel leeggeplukt. Ach kijk. de thijm en peterselie hebben de winter overleefd. Hieronder de salie. O, jee.

Maar onmiskenbaar zie ik de eerste vier harige blaadjes heel voorzichtig opdoemen. De plant heeft een fikse opdonder gehad, maar gaat zich vast herstellen.  De wijnboer sjouwt de tuinmeubels weer naar buiten en aan het eind van een ochtend tuinieren…

Poep, siroop en jam

Als ik de eerste paarse vogelpoep zie liggen, weet ik dat de vlierbessen geplukt kunnen worden. Voor het verwerken van de bloesem had ik dit jaar geen tijd.  In mijn nieuwe functie van kruiden-en tuinvrouwtje ga ik dat kostelijks niet onbenut laten, dus aan de slag. Voor siroop heb ik anderhalve kilo ontsteelde bessen nodig. Door ze in de vriezer te leggen, tik je de bevroren bessen er makkelijk af, las ik op internet. Dus beginnen we maar eens met het aanleggen van een buffertje in een vrieslade. Ook al handig als ik ze samen met bramen tot jam ga verwerken. Maar die bramen zijn hier nog láng niet zo ver. Terwijl mijn zus in s’ Gravenzande al kilo’s staat te plukken. Tsss.

 

Van teen komt tander

Door een in Italië wonende Facebook vriendin, die ik in het echte leven niet ken, maar dit terzijde, werd ik gewezen op het nu in bloei zijnde St. Janskruid.  Dus toen we vanmorgen naar de markt reden, speurde ik de bermen af. En jawel daar stond het. De feestelijkheden het afgelopen weekend in Gubbio hadden te maken met het feest van San Giovanni (St. Jan) dat samenvalt met de zonnewende. Heerlijk als al dat soort informatie in elkaar past. Omdat ik van kruiden niets af weet ging ik via het www maar eens op zoek. Voor ik het wist kwam ik hier terecht http://annetanne.be/ . Daar vond ik eenvoudige info over kruiden. Ik heb nog een hoop te leren maar mijn uiteindelijk doel is het kruidenvrouwtje van Caldese te worden.

Minibieb, kruiden en kunst

In groot contrast met ons Italiaanse leven, is ons wonen hier in een Delfts appartementencomplex. Dáár heerst stilte op de berg en horen we alleen natuur. Hier vol met stadse geluiden en een hoop reuring. Op de berg zijn we tamelijk zelfvoorzienend bezig en hier plukken we de vruchten van het collectief. Kijk maar mee.

Anderhalf jaar geleden ben ik er aarzelend mee gestart, inmiddels wordt er goed gebruik van gemaakt. De minibieb.

Sinds kort kan ik ook hier de tuin inlopen om kruiden te knippen. De potten stonden eerder gevuld met andere planten, in de centrale hal. Wegens te fris en te donker was dat geen succes. Wat een goed idee is dit en wat ben ik er blij mee.

Buren in een kunstcommissie zorgen voor wisselend werk aan de muur van de hal. Dat veraangenaamt de leefomgeving. Er hangt een uitnodiging voor een nazomerborrel in de gemeenschappelijke tuin. Dát zijn de dingen die het wonen in een monumentaal pand in de binnenstad extra aantrekkelijk maken.