In mijn herinnering droeg hij altijd een smetteloos witte en strak gesteven doktersjas. Met onder zijn arm een stapel paars-roze statussen. Want naast geneesheer-directeur was hij als revalidatie-arts ook de behandelaar op de kinderafdeling. Op een middag riep hij mij en mijn collega bij zich. Jong en onervaren als we waren, meldden we ons enigszins zenuwachtig. Hadden we iets verkeerd gedaan? ‘Ga zitten, dames. Ik ga jullie les geven.’ Uit een houten kist diepte hij een skelet op en begon ons alle Latijnse namen van elk onderdeel te overhoren. Wij volgden toentertijd een schriftelijke cursus medisch secretaresse en ter stimulering nam hij de taak op zich ons zo nu en dan te onderwijzen. De man, die mij de bijnaam Wempie gaf, overleed vorige week op hoge leeftijd. In het Zeehospitium in Kijkduin fungeerde hij voor mij in die eerste werkzame jaren als een soort vaderfiguur. Zo’n man om nooit te vergeten.
Het afscheid van dokter Bromelow was er een met mooie verhalen waar de warmte en waardering voor hem zeer tot uiting kwam aangevuld met mooie muziek,veelal van Bach.
Het bracht mij mooie herinneringen aan een speciale tijd op een speciale plaats.
Waar allen werkten met een grote inzet en betrokkenheid. Waar we ons veilig konden voelen. Eigenlijk voelde het als een grote familie. Dit gevoel was mede het gevolg van de wijze waarop deze bijzondere man met immer twinkeling in de ogen en een naar ondeugd neigende humor ons Zeehospitium bestuurde. Hij was Onze padres de familia
Wat fijn dat jij naar zijn afscheid bent geweest, Mariet. En wat een rake typering van dokter Bromelow en de sfeer in het Zeehos. Om nooit te vergeten!
Fijn om zulke goede herinneringen te hebben aan zo’n bijzonder persoon.
Wat een bijzondere blik had hij, Emie.
Je mooie herinneringen houden hem levend
Dat is mooi om er even bij stil te staan hier
Een mooi eerbetoon
Warme groet,