De lege stad

Toen we nog in NL waren, hadden we ons al voorgenomen tenminste elke week één dag de hort op te gaan. Even van het terrein af en het lijf een beetje rust gunnen. Gisteren zijn we naar Perugia, de hoofdstad van Umbria, geweest. De universiteiten zijn gesloten en er zijn geen toeristen. Dat zie en voel je direct. Vanaf het terras waarop we koffie dronken, maakte ik de bovenste twee foto’s en het was niet moeilijk om mensen buiten beeld te houden. Het voelde als een filmdecor waar de meeste figuranten nog ontbraken. In het restaurant waar we lunchten werd bij binnenkomst onze temperatuur gemeten. Handgel bij de ingang en pas wanneer je aan tafel zit, mag het mondmasker af. We moesten naam en emailadres achter laten toen we afrekenden. De Italianen nemen de veiligheidsmaatregelen zeer serieus. We voelen ons veilig, opgekikkerd en tevreden.

Werkonderbreking

 

Ons zelf opgelegde regiem om alle onkruid er deze week uit te hebben, is versoepeld. Als we niet uitkijken komen we de berg alleen nog maar af voor boodschappen en de zondagse lunch. De Universiteit van Perugia heeft een arboretum en kruidentuin. Dat werd ons uitstapje vandaag.  We zagen een zonnewijzer met als middelpunt een eeuwenoude olijfboom.

De tuin was enigszins rommelig en het junilicht is zo schel dat ik mijn plan om hier een schitterende fotoserie te maken, ook al bij moest stellen. Het zij zo. We kennen aardig wat mensen wier hele leven momenteel op zijn kop staat. Dat relativeert. We maakten er een heerlijke wandeling en dat was precies het doel. 

Gevonden voorwerp

Misschien heeft ze haar pasfoto’s uit haar tas gehaald en nog een keer bekeken terwijl ze haar appel at. Moest ze die foto’s inleveren bij de Universiteit voor haar collegekaart. Is ze afgeleid geweest omdat er ineens wat medestudenten langs kwamen die haar vroegen om koffie te gaan drinken. Waarop ze natuurlijk direct ‘ja’ antwoordde want ze kent eigenlijk nog niemand in Urbino en wil graag vrienden maken. En toen haar mapje met foto’s heeft laten liggen. Feit is dat ik ze vond terwijl ik wachtte op de anderen die een ijsje haalden. Ik heb het mapje zorgvuldig teruggelegd in de hoop dat ze na een half uur besefte waar ze het had laten liggen. De ijsjes waren tegen die tijd op en wij op de terugweg naar Gubbio.

Bologna

Eindelijk lossen we onze belofte in om Bologna eens wat uitgebreider te bezoeken. In 2003 stapten we hier van de autotrein in de auto en gingen op zoek naar ons Italiaanse droomhuis. Dat we dat gevonden hebben, is inmiddels wel duidelijk. Maar nooit keerden we terug naar de stad met de oudste universiteit ter wereld. Een stad die onvergelijkbaar is met wat we eerder al hebben gezien in Italië. We zijn op doorreis en beseffen nu pas dat we hier minstens drie nachten hadden boeken. Enfin, het is niet anders. We proeven de sfeer, verlustigen ons aan alle historie en maken ons zelf opnieuw een voornemen.

De foto’s maakte ik met het tablet (en het blog ook). De mooiere houden we nog tegoed.