Politie voor de deur

Vanaf het bankje voor ons huis ziet ons uitzicht er zo uit. En dit is het bankje met de wijnboer erop. Er zou een pakje worden afgeleverd tussen tien en één. En we wilden graag naar buiten. Dus.

Er voeren twee rubberboten, één van de politie en één van de havendienst Delft. Er zat bovendien een cameraman aan boord. Daar moest ik toch het mijne van hebben en ik sprak de havendienstmeneer even aan. Men is bezig met een voorlichtingscampagne over waar je wel en niet mag varen, zwemmen en boten aanmeren, vertelde hij. Samenwerking tussen de gemeente en de Provincie, vertelde hij erbij. Tweehonderd kilometer verderop heeft het water voor immense problemen gezorgd en is het leed niet te overzien. Hier is het een en al waterplezier. Het valt maar moeilijk te rijmen met elkaar.

Stadsnatuur

Het schijnt dat de politie gistermiddag in het centrum van Delft het publiek heeft verzocht naar huis te gaan omdat het te druk was en de anderhalve meter afstand tot elkaar in het gedrang kwam. We maken toch wat mee in deze tijd, hè? Niet dat wij erbij waren hoor. Wij kiezen altijd voor de rustige momenten en de ruimte. Jammer genoeg komen we nu weinig meer in de Delftse Hout. Daar zijn alle parkeerterreinen afgesloten en voor mij is het net te ver om er eerst naar toe te lopen om vervolgens te gaan wandelen. We maakten ons stads rondje vanmorgen om een uur of tien en kwamen nogal wat leeftijdsgenoten tegen. We zijn bepaald de enigen niet die de wandeltijd strategisch plannen. Zou dat ook nog gaan gebeuren? Dat je van overheidswege in leeftijdscategorie naar buiten gaat?

De rauwe realiteit

Na het jaarlijks etentje met vrienden uit mijn arbeidzame leven, reed ik innig tevreden naar huis. Wachtend op een stoplicht zag ik een man moeizaam zijn fiets bestijgen. Na drie pogingen zat hij op het zadel maar viel tegelijkertijd om. Ik zette mijn auto half op de stoep en met twee toegesnelde meisjes hielpen we de man overeind. Het was een onverzorgd type, hij had in zijn boek geplast en stond te zwaaien op zijn benen. Dronken zo leek het. Op mijn verzoek belden de meisjes 112 terwijl de man probeerde zijn fiets op slot te zetten en ik hem behoedde voor verder omvallen. Toen vertelde hij dat ie pillen tegen epilepsie had moeten innemen. Daar gingen nog meer alarmbellen van rinkelen. Uiteindelijk konden we hem overdragen aan politie en even later aan de ambulancemedewerkers. Mijn gezellige maar ietwat decadente middag kantelde geheel. Ik hoor natuurlijk nooit meer hoe het met de man is gegaan. Maar wat een triestigheid.