Na het jaarlijks etentje met vrienden uit mijn arbeidzame leven, reed ik innig tevreden naar huis. Wachtend op een stoplicht zag ik een man moeizaam zijn fiets bestijgen. Na drie pogingen zat hij op het zadel maar viel tegelijkertijd om. Ik zette mijn auto half op de stoep en met twee toegesnelde meisjes hielpen we de man overeind. Het was een onverzorgd type, hij had in zijn boek geplast en stond te zwaaien op zijn benen. Dronken zo leek het. Op mijn verzoek belden de meisjes 112 terwijl de man probeerde zijn fiets op slot te zetten en ik hem behoedde voor verder omvallen. Toen vertelde hij dat ie pillen tegen epilepsie had moeten innemen. Daar gingen nog meer alarmbellen van rinkelen. Uiteindelijk konden we hem overdragen aan politie en even later aan de ambulancemedewerkers. Mijn gezellige maar ietwat decadente middag kantelde geheel. Ik hoor natuurlijk nooit meer hoe het met de man is gegaan. Maar wat een triestigheid.
