Ja hoor. Ze zijn het echt! Narcissen in bloei. Vrijdagmiddag rond twaalf uur, Prinses Mariannelaan in Voorburg. Ik zet het er maar bij voor wie het wil controleren. Voor nog meer lente-achtige gekkigheid verwijs ik even naar de grootgrutter. Daar liggen de paashazen en chocolade eitjes al weer in de schappen. Op de een of andere manier wordt het uiteindelijk toch weer lente. Nog maar 44 dagen.
De foto is snel even gemaakt uit de bijlage van de krant bij mijn moeder aan tafel. Maar toch te leuk om niet even te laten zien. Saman Amini is een theatermaker van Iranese afkomst. Zijn solovoorstelling is, zoals alle theaterstukken, voorlopig stop gezet.
Dit meisje kwam ik tegen in de beeldenkas. Hier kan ik eerlijk gezegd minder om glimlachen.
Deze serie ligt in een Delftse etalage. Hier is het meisje met de parel omgeven door andere iconische afbeeldingen van Vermeers schilderijen. Ik heb mezelf op een chocolade rantsoen gezet en ik spaar geen fysieke afbeeldingen meer, alleen nog maar foto’s. Komt dat even goed uit, anders zou ik die hele etalage leeg willen kopen.
Of we een Bossche Bol kwamen eten ter ere van zijn verjaardag. Toe maar, in een maand waarin we de broekriem aan moeten halen maar waarin dat tot op heden nauwelijks lukt, hebben we van harte zitten smikkelen. Onze zoon is jarig vandaag en dus probeerden we zonder slagroom en chocolade aan mond en vingers, die Bol naar binnen te werken. Ook dat lukt nauwelijks. Maar we aten wel met smaak én op zijn gezondheid, dat spreekt.
De ene week ga ik naar haar, de andere week komt zij hier. We praten zoveel mogelijk Nederlands en ze maakt goede vorderingen. Inmiddels is het gewoonte geworden iets typisch Indiaas of Nederlands voor elkaar te maken. Vanmiddag was het warme chocolademelk met een gevulde koek. Ze begon het tafereel meteen te fotograferen.
Want met die tulpen op tafel was het Hollands plaatje compleet, vond ze. Ze slurpt het nieuwe leven dat ze leidt met volle teugen in. Heeft al een klein netwerk, gaat binnenkort een échte cursus Nederlands volgen en vrijwilligerswerk doen voor de internationale gemeenschap hier in Delft. 
Het is een leuke, lieve en slimme meid en we genieten iedere week van ons leerzaam uurtje samenzijn.
Altijd fijn om een bos bloemen te krijgen. Wat de aantrekkingskracht precies is, valt moeilijk te omschrijven. De verwondering van wat de natuur ons biedt en dat je dat in huis kunt halen. Zoiets. Ook buiten word ik er naar toe gezogen. Maar deze dahlia’s moeten vooral buiten blijven staan.
Voor bij de koffie na onze pranzo afgelopen week, haalde ik deze chocolaatjes in huis. En nu komt een bekentenis. Als zo’n doosje eenmaal open is, kan ik niet meer van de inhoud afblijven, het brandt in de kast en ze móeten op. Net zo vergankelijk als hun levende zusters. En nog lekker ook.
De eerste kerstversnaperingen heb ik al in de supermarkt zien liggen. Zijn er nou werkelijk al mensen die dit kopen? Ik kan er gewoon geen reden bij bedenken. Bang dat het tegen die tijd uit verkocht is? Ik zie het al helemaal voor me. Nu kopen, ergens diep wegstoppen achter in een kast om dan na kerstmis tot de ontdekking te komen dat er nog een chocolade denappel ligt weg te kwijnen. Terwijl je dan net met jezelf hebt afgesproken voorlopig geen snoep meer te eten. Er is volgens mij maar één remedie om die dwaze vooruitloopsupermarkten een halt toe te roepen. Voorlopig niet kopen, die troep. Dat zal ze leren.
Wonen in Caldese (Italië) 