Het is kwalitatief niet zo’n beste foto maar voor ons is het goed genoeg. Eindelijk waren we weer eens in de gelegenheid elkaar te ontmoeten. Vriendin nummer vier was helaas verhinderd maar daar hopen we volgende week in kleiner comité nog op bezoek te gaan. We lunchten op een Delfts terras waar we elkaar traditiegetrouw de oren van het hoofd kletsten. Dat we elkaar niet aan mochten raken, voelde heel vreemd want we zijn nogal van de omhelzingen. Het bankje voorzag enigszins in die leemte, kijk maar naar het Delfts Blauwe paartje. Meer dan vijfenveertig jaar bevriend met elkaar, het laat zich moeilijk uitleggen hoe vertrouwd dat voelt.
Fantastisch is dat!
Heerlijk om te hebben!
Ik kan me helemaal voorstellen hoe genieten dat was. Goud waard, zulke vriendschappen.
Dat is een respectabele tijd…
Maar ik ben ook al hartstikke oud, Sjoerd
Hier een crematieplechtigheid zonder knuffels en aanrakingen …..
Dat is echt afschuwelijk, Inge en zó onnatuurlijk.
Wat een rijkdom, zo’n vriendinnen!
Lie(f)s.