Kalf en koe

Tijdens onze zondagochtendwandeling goot het. Dus liep ik vanmorgen met een paraplu in de hand en dat is lastig foto’s maken. Ik laat dus nog even wat van gisteren zien. De net geboren kalfjes lagen in kleine éénpersoons-stallen. Dat de kalfjes snel van de moeders worden gescheiden heeft toch vooral economische motieven; ik vond er een uitgebreid artikel over (klik). Ik ben benieuwd hoe de vegetarische kleindochter hierover denkt. Zij vond de verse melk bij haar ontbijt heerlijk dus veganistisch is ze (nog) niet. Er lag nog een koe apart die op het punt van bevallen stond, ik hoop voor de kleindochters dat ze daar nog iets van kunnen zien. De kinderen kunnen elke dag naar het melken gaan kijken. Op de onderste foto, die ik van de site van Farmcamp heb gehaald, is te zien hoe ze in een lange rij achter de koeien aanlopen, richting de melkstal. Behoorlijk leerzame omgeving al met al.

foto van het www.

Natuurlijk

Terwijl de wandelaars wandelden, deed ik vanmorgen een fietsronde door de Delftse Hout. Vóór ik daadwerkelijk begon, legde ik de koeien vast die dit keer niet in het grote weiland liepen maar tussen de aangeplante bomen stonden te grazen. Ik maakte vervolgens een rondje om de twintig hectare grote plas die is ontstaan in de jaren zestig door afgraving van zand ten behoeve van de aanleg van enkele nieuwe woonwijken in de omgeving. Het hele gebied is een uitloper van de provinciale ecologische hoofdstructuur van Nederland, las ik op Wikipedia. Recreatiegebieden zijn vrijwel altijd ontstaan na menselijk ingrijpen maar ik ben reuze blij zo dichtbij huis een min of meer ‘natuurlijke’ plek te hebben waar we minstens een maal per week gebruik van maken.

Kudde koeien

‘Was dit niet de plek waar we altijd koeien op de weg tegenkomen?’ zeiden we vorige week tegen elkaar toen we de Monte Cucco opreden. En jawel, we namen weer een haarspeldbocht en daar stonden ze. Ik denk dan ogenblikkelijk terug aan het boek, een Omnibus, dat ik van mijn oma kreeg: Heidi in de bergen, Heidi en Peter en nog een deel, waarvan ik de naam niet meer kan achterhalen. Bij het lezen van sommige passages kreeg ik tranen in mijn ogen. En dat las ik dan expres nog een paar keer. Gewoon om het fijne gevoel van ontroering nogmaals te voelen. Dat soort dingen schieten me te binnen als we een stel vrije bergkoeien tegenkomen. Zonder al te veel ontroering.

Zon dag

Sappig weiland, roodbonte koeien en de toren van de Nieuwe Kerk in Delft. We voegden ons weer in de wandelclub en daaruit vloeiden weer twee leuke afspraken voort. Het is soms bijna gênant dat ons leven zoveel positiefs bevat. Natuurlijk zijn er zorgen, is er verdriet en zijn er mindere perioden maar over het algemeen schijnt bij ons de zon. Niet letterlijk want de lucht is vandaag behoorlijk betrokken. Dan kijk ik graag naar wat er wél mooi is. En dat is zoveel.

Beschrijving

De schrijfster  Saskia Goldschmidt maakt elke dag een foto van haar uitzicht op het Groningse platteland en beschrijft dit. ‘Een goede oefening voor het vinden van woorden’  noemt ze dat. Ik moest er aan denken toen ik vandaag met alweer verse foto’s van de polderwandeling bezig was. Hoe breng je nou het gevoel achter de foto’s over? Het rook naar zomer. We luisterden naar de vogels en naar de hardlopers. Hun ferme tred zwol aan en we maakten ruimte om hen te laten passeren. In de verte graasden koeien en we voelden de zon in kracht toenemen. Alle zintuigen werden gestreeld, zeker ook door het heerlijke ontbijt na afloop. Een vrije zondag lag als een beschreven blad voor ons. Zoiets.

Koeien

De foto’s van de Koepoortbrug maakte ik vorige week, de wandeling liep ik vandaag zonder camera maar wél weer samen met mijn wijnboer. Gezellig hoor.

Er is niet eens veel fantasie nodig om te bedenken hoe het vee, dat op de Beestenmarkt verhandeld werd, via de Koepoort de stad in kwam.  Tegenwoordig staan voetgangers en fietsers als makke schapen te wachten bij de gelijknamige brug.

Het heeft wel wat. Dat de vaart uit ons dagelijks leven er voor een paar minuten uitgehaald wordt omdat er een reusachtig binnenvaartschip moet passeren. Nog leuker zou het zijn als het een kudde koeien betrof.  Maar dat gaat niet meer gebeuren al worden we nog wel fijntjes aan die tijd herinnerd. 

 

Bij Pietralunga

Als het een druilerige dag is, kun je twee dingen doen. Een binnenfoto maken of teruggrijpen op recent materiaal. Ik doe dat laatste. Binnen zit ik namelijk de hele dag achter het naaimachien, doe wat kleine hersteldingetjes en maak een keukenschortje voor een kleindochter. Niks blogwaardigs. Nee, dan die koeien die we vorige week troffen op weg naar Pietralunga. Speciaal voor gestopt. Je ziet hier maar weinig koeien, de weilanden liggen meestal afgelegen op hoge heuvels dus áls ik ze van dichtbij kan fotograferen dan laat ik die kans niet lopen. Bovendien hebben ze geen lelijke gele oorbellen maar wel horens. Dat is pas een blogje waard.