Sappig weiland, roodbonte koeien en de toren van de Nieuwe Kerk in Delft. We voegden ons weer in de wandelclub en daaruit vloeiden weer twee leuke afspraken voort. Het is soms bijna gênant dat ons leven zoveel positiefs bevat. Natuurlijk zijn er zorgen, is er verdriet en zijn er mindere perioden maar over het algemeen schijnt bij ons de zon. Niet letterlijk want de lucht is vandaag behoorlijk betrokken. Dan kijk ik graag naar wat er wél mooi is. En dat is zoveel.
De schrijfster Saskia Goldschmidt maakt elke dag een foto van haar uitzicht op het Groningse platteland en beschrijft dit. ‘Een goede oefening voor het vinden van woorden’ noemt ze dat. Ik moest er aan denken toen ik vandaag met alweer verse foto’s van de polderwandeling bezig was. Hoe breng je nou het gevoel achter de foto’s over? Het rook naar zomer. We luisterden naar de vogels en naar de hardlopers. Hun ferme tred zwol aan en we maakten ruimte om hen te laten passeren. In de verte graasden koeien en we voelden de zon in kracht toenemen. Alle zintuigen werden gestreeld, zeker ook door het heerlijke ontbijt na afloop. Een vrije zondag lag als een beschreven blad voor ons. Zoiets.
De foto’s van de Koepoortbrug maakte ik vorige week, de wandeling liep ik vandaag zonder camera maar wél weer samen met mijn wijnboer. Gezellig hoor.
Er is niet eens veel fantasie nodig om te bedenken hoe het vee, dat op de Beestenmarkt verhandeld werd, via de Koepoort de stad in kwam. Tegenwoordig staan voetgangers en fietsers als makke schapen te wachten bij de gelijknamige brug.
Het heeft wel wat. Dat de vaart uit ons dagelijks leven er voor een paar minuten uitgehaald wordt omdat er een reusachtig binnenvaartschip moet passeren. Nog leuker zou het zijn als het een kudde koeien betrof. Maar dat gaat niet meer gebeuren al worden we nog wel fijntjes aan die tijd herinnerd. 
Als het een druilerige dag is, kun je twee dingen doen. Een binnenfoto maken of teruggrijpen op recent materiaal. Ik doe dat laatste. Binnen zit ik namelijk de hele dag achter het naaimachien, doe wat kleine hersteldingetjes en maak een keukenschortje voor een kleindochter. Niks blogwaardigs. Nee, dan die koeien die we vorige week troffen op weg naar Pietralunga. Speciaal voor gestopt. Je ziet hier maar weinig koeien, de weilanden liggen meestal afgelegen op hoge heuvels dus áls ik ze van dichtbij kan fotograferen dan laat ik die kans niet lopen. Bovendien hebben ze geen lelijke gele oorbellen maar wel horens. Dat is pas een blogje waard.
