Tussen zoetsappig en ruig

Jamie en Claire in Outlander

Ongeveer gelijktijdig met de pandemie kwam Netflix in ons leven. Wat een heerlijke toevoeging, dat laatste. Momenteel zitten we in serie twee van Outlander. Het werd van diverse kanten aanbevolen maar het gegeven sprak ons aanvankelijk niet zo aan. De hoofdpersoon Claire reist terug in de tijd, van direct na de Tweede Wereld Oorlog in Engeland naar het Schotland tweehonderd jaar daarvoor. Maar in boeken en films kan alles en in deze serie levert het verrassende situaties op van vooruitkijken in de toekomst. Heel apart. Het is wel een ruig verhaal en ik denk dat we na serie twee even op zoek gaan naar iets luchtigers.

Jack en Mel in Virgin River

Zo’n wat luchtiger serie is Virgin River, waarvan we alle drie seizoenen hebben gezien. Zoetsappig en humoristisch. Een verpleegkundige die een nieuw bestaan probeert op te bouwen, wordt verliefd op een barman met een veteranen achtergrond. Heerlijke bijkomstigheid van dit soort series is dat je van de hoofdpersonen een beetje gaat houden. Net als bij boeken laveer ik graag tussen verschillende genres. Vinden we alles dan maar leuk? Nee. La Casa de Papel hebben we na één aflevering weer verlaten. Ach, het gaat ons om een ontspannen uurtje samen kijken aan het eind van de dag, zonder tv-gezeur over de actualiteit. Lang leve Netflix.

Strijd

Al twee keer eerder (hier en hier) liet ik een gedicht zien dat bij hotel De Plantaan aan de gevel hangt. Sinds kort hangt er weer een nieuwe tekst en thuis zocht ik even de naam op van de bedenker van deze regels. Regels die ik niet erg poëtisch maar wel realistisch en aanmoedigend vind. Guterres is al vier jaar secretaris generaal voor de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties en ik herkende zijn naam niet! Enfin, ik doe er nu maar mijn voordeel mee. Dat er gestreden en dus ook geleden wordt, zag ik ook aan onderstaand bord. In kleine letters staat er nog wat boven waardoor de complete tekst luidt: zonder aanvullende steun waarschijnlijk binnenkort te huur. Morgenavond krijgen we van regeringswege te horen hoe nu verder. Een langere lockdown is zeer waarschijnlijk om niet in dezelfde situatie terecht te komen als er nu in Engeland is. Financiële ondersteuning wordt uitgebreid. Vooral dat laatste hoop ik van harte voor ál die ondernemers en anderen die in grote financiële nood verkeren. De strijd is nog niet gestreden, we moeten volhouden.

De niet bezochte tentoonstelling

Er waren op voorhand al 70.000 kaarten verkocht voor de enorme overzichtsexpositie van de Renaissance schilder Rafaël in Rome. Uit allerlei verzamelingen, onder meer die van de koningin van Engeland, waren schilderijen bijeengebracht.

Op Goede Vrijdag in 1520 stierf de schilder op 37 jarige leeftijd. Vijfhonderd jaar geleden dus. En nu is er een prachtige tentoonstelling die niemand kan zien en bovendien al een vermogen heeft gekost. Ik hoop dat er een soort Italiaanse Jeroen Krabbé is, die wél over die expositie mag dwalen, er een TV programma over maakt dat wereldwijd zo’n succes wordt, dat de kosten enigszins worden terugverdiend. Voor een uitgebreid artikel over deze begenadigd schilder, klik hier.

Delfts Blauw uit China

Ach ja, dat wisten we al, hè. Dat in China mooi aardewerk en porselein werd vervaardigd en dat die handige Nederlanders het zijn gaan namaken. Dat begon zo eind zestiende eeuw en was een stuk goedkoper dan de Chinese import. Er waren in de topjaren meer dan honderd aardewerkfabrieken in Delft, maar rond 1800 bleek de productie in Staffordshire in Engeland goedkoper en verdwenen de fabrieken op een paar na, uit Delft.

De Porceleyne Fles heeft op de grens van Rijswijk en Delft het atelier Heinen Delfts Blauw dat een paar jaar geleden de Delftse Paauw overnam. Dit bedrijf heeft verschillende vestigingen onder meer in Amsterdam en Curacao. Bovendien is er een groot atelier in China. Vanuit dát atelier kwamen onlangs twee enorme vazen naar Delft. Het schip, waarover ik dinsdag schreef, en de pauw vormen de decoratie op de drie meter hoge vazen. Maar liefst vier eeuwen waren er voor nodig om ‘Delfts’ aardewerk weer in China te laten maken. Een apart verhaal als je me mij vraagt.

Bedrieger

Vlakbij de plataan op het Kalverbos werd mijn aandacht ook getrokken door een paar grafstenen. Vooral het gemeentebordje was behulpzaam. Hier was te lezen dat Karl Wilhelm Naundorff er begraven ligt. Een Duitser die beweerde de verdwenen koning Lodewijk XVII te zijn. Maar dat beweerde zegt eigenlijk al genoeg. Hij werd niet serieus genomen en naar Engeland verbannen. Hij deed onderzoek naar springstoffen en was de bedenker van de Bourbonbom. In Nederland werd hij directeur van het Pyrotechnisch Atelier in Delft maar overleed al binnen een half jaar na zijn aankomst in augustus 1845. Hier rust Charles Louis de Bourbon staat er op de steen. Zijn nazaten claimen nog steeds ook ‘De Bourbons’ te zijn. Al met al een merkwaardig verhaal waarop ik in een onopvallend Delfts hoekje stuitte.