Voorlinden (3)

Een jonge vrouwelijke suppoost hoorde ons over Armando praten. ‘Het spreekt me niet zo aan, die somberte’ zei ik in de verder lege zaal. Ze kwam naar ons toe en legde uit wat de kunstenaar had bewogen. Dat hij het vreemd vond om over bospaden te lopen waar in de oorlog verschrikkelijke dingen hadden plaats gevonden en dat niemand op die plek daar meer bij stil stond. We kregen een klein college van haar en keken met andere ogen. Al verandert dat niets aan mijn voorliefde voor kleur. 

Ook dit is werk van het multitalent dat Armando was. We luisterden naar zijn gedichten en vioolmuziek met uitzicht op de tuin. Waarbij je in opperste concentratie natuurlijk ook je ogen kunt sluiten. We begrepen Armondo steeds beter. 

Gebladerte

Het is er natuurlijk nog volop, dat blad. Maar het hangt niet meer, hè. Als confetti wordt het uitgestrooid. Vóór me reed een auto waaraan een blad aan de antenne gekleefd zat en als een vrolijk vaantje wapperend bleef hangen. Heel feestelijk. Ik zat achter het stuur dus heb helaas geen foto kunnen nemen.

Nog meer voertuigen staan in de confetti. We zien de werkers van de gemeentelijke groenvoorziening hun uiterste best doen dat blad weer af te voeren of in bladkorven te doen. Ik heb nog geen berichten over treinvertragingen vernomen vanwege vallend blad. Heb ik nou iets gemist of is alles onder conrole?

Boshut

Nog even richt ik me op het gebladerte buiten, het zal de laatste keer dit seizoen zijn. Diep weggekropen in onze jas wandelden we door een bossig stuk van de Delftse Hout. Daar waar de luwte nog heerst, zit nog blad aan de bomen. Scoutinggroepen die in dit gebied  hun clubhuis hebben, hebben zich uitgeleefd in het maken van hutten. Het moet heerlijk zijn om met wat stammen te slepen en te bouwen, net zolang tot er een stevige constructie staat.

Zodra we in open gebied lopen, snijdt de kou om onze oren. De wandeling zit er op, we gaan aan de koffie.

Voorlinden (2)

Zonder publiek is mijn werk niet compleet, zegt kunstenaar Leandro Erlicht. Het ziet er uit als een echt zwembad maar je kunt onder water lopen zonder nat te worden. Toen ik op de bodem stond en naar boven fotografeerde ontstond er een nieuw soort kunstwerk. Daglicht viel door het dakrooster via de waterspiegel op mijn lens.

Een ander zeer markant kunstwerk en misschien ook wel het meest gefotografeerde is dit hyperrealistische uitvergrote stel van Ron Mueck. Zowel het zwembad als dit stel horen tot de vaste collectie die voortkomt uit een gigantische kunstverzameling van Joop van Caldenborgh, de eigenaar van dit particuliere museum.

 

Boerin

Eindelijk kwam het ervan om naar de Groentenboerin te gaan. Op de fiets, dat had ik mezelf beloofd. De wijnboer ging mee naar De Hoeve Biesland in Delfgauw.  Nou hadden we niet veel nodig, want de man ging uit eten met oud medewerkers en ik ontfermde me over wat er aan verse eetwaar nog in de koelkast lag.

Het werd dus vooral een oriënterend bezoekje, we schoven maar een paar boodschappen in de fietstas. Het aanbod van biologisch dynamische producten is uitgebreid en ook een bakker en slager op eigen erf leveren aan de weilandwinkel. Ik denk dat groentenboerin Linda er een vaste klant bij heeft. 

Voorlinden (1)

Vrijhouden voor iets leuks staat er vandaag in onze gezamenlijke agenda. Hier in NL hebben we, veel meer dan in Italië, een gescheiden sociale agenda dus moeten we dit soort dingen een beetje plannen. Het werd een dagje Wassenaar, beter gezegd Museum Voorlinden.

In de uitgereikte folder roept men op om kunst, natuur en architectuur te beleven. En dat deden we. Volop. Dit soort prachtige herfstdagen zijn bij uitstek geschikt om ‘natuur te beleven’. Het landgoed is vrij toegankelijk, helaas geldt de museumkaart (nog) niet en betaal je € 15 per persoon om de kunst te zien. Maar tjonge jonge, het begrip iets leuks dekt de lading niet, we vonden het geweldig. Ook de architectuur is fenomenaal en ik kon het bovendien niet laten even mezelf in een kustwerk te projecteren.

 

 

Overzicht en ruimte

Dat je in een lade heel veel kwijt kunt, weet iedereen wel. Maar als je er stapels in legt, wordt het al gauw een zooitje. Dus deed ik wat Marie Kondo propagandeert en rolde ik sjaals en tricot-achtige spullen op. En waarachtig wat een overzicht en ruimtewinst. Dat er voor sjaals ook andere methoden zijn, weet ik. Die kun je in doucheringen aan een hanger rijgen. Zo ongeveer als ik deze riemen ophang.

Maar het schuift naar één kant en werkt voor mij niet. En dan hier het laatste deel van de kast. Op planken kun je geen rollen leggen. Jammer Marie. Ik zal de stapels fatsoeneren en doe weer snel de deuren dicht. Genoeg over kastopruimen. Naar buiten!

 

Van platgoed en zonnegloed

Omdat het er gisteren niet van kwam, stond ik vanmorgen om half tien productief te zijn. Ik ruimde een kast met platgoed op. Gebruiken jullie dat woord ook, platgoed? Een vriend reageerde onlangs verbaasd over die term. Hoe dan ook, ik gebruikte de Marie Kondo-manier en dus werd het rolgoed. Als het me bevalt dan kom ik er nog op terug in een blog. Ik sprong even in bij mijn ouders en daarna werd het toch echt tijd voor zesduizend stappen herfstsfeer. Want het gaat nu wel snel met die blaadjes. Al dit fraais ligt hier om de hoek.

Als water door de gracht

Hebben jullie dat ook wel eens? Dat de dag door je vingers glipt? Mijn yogales begint om kwart over tien. Vóór die tijd doe ik weinig nuttigs en de ochtend is al weer om als ik gedoucht en omgekleed ben. Dan maar even een laatste stuk uit de weekendkrant lezen voor we lunchen. Ineens is het twee uur. Ik fatsoeneer een plantje, zet zijn stekken op water en maak een boodschappenlijstje. Als de boodschappen in huis zijn is het tijd voor thee. En wil ik voor donker mijn bruggenloopje nog maken, dan moet ik opschieten. Morgen graag weer productiever.

Aan zee

Nog maar tot 18 november te zien in het Gemeente Museum in Den Haag. Piet Mondriaan, Ferdinand Hart Nibbrig, Jan Toorop en Johanna van Heemskerck lieten zich samen inspireren in Zeeland aan het begin van de vorige eeuw. Ik hou ervan als de schilders steeds losser gaan werken en de overgang naar kubisme en modernisme zich begint af te tekenen.

Na de voor mij deprimerende fototentoonstelling gisteren, laafde ik me aan deze kunstwerken. Ik hoop de komende week nogmaals naar het Gemeente Museum te gaan voor Alexej Jawlensky. De affiches die ik daarvan zag zijn veel belovend.