Hoogstaand

Urbino is echt een pláátje. De stad, in het noorden van Le Marche, staat op de wereldranglijst van Unesco. Dat vergt veel onderhoud. Er waren vakmensen aan het werk die heel secuur aan het restaureren waren. Onze handige hulpvriend wreef liefdevol over het houtwerk van een andere deur. Het kon zijn goedkeuring meer dan wegdragen.

Dit is de zijkant van het Palazzo Ducale, dat de stad zijn karakteristieke uitstraling en faam geeft. En hier zien we een deel van de gevel van de kathedraal.

De schilder Rafael werd in Urbino geboren en het schilderij, La Muta, is in het  museum van het Palazzo te bewonderen. Sla deze fraaie stad nooit over als je in de buurt bent.

 

Uren in Urbino

Hier sta ik. Weerspiegeld in een modern kunstwerk op de binnenplaats van het Palazzo Ducale in Urbino. We vonden het heerlijk om er na een jaar of vijf weer eens terug te zijn en onze overzeese familie te laten genieten van deze mooie stad. Geïnspireerd door de portretten die ik twee dagen geleden zag, heb ik een serie foto’s gemaakt van koppen. In steen, van hout, op doek, als fresco of in een wandtapijt.

Het allerbelangrijkste portret, gemaakt door de schilder Rafaël, kreeg ik niet goed op de foto, waarschijnlijk door de belichting en het beschermende glas. Ik had op z’n minst een ansichtkaart kunnen kopen van het fraaie portret. Maar dat deed ik dus niet. In plaats daarvan laat ik deze engel zien. Waarmee iets opmerkelijks is. Hij heeft namelijk een keurig onderbroekje aan.

 

Palazzo Ducale

Je hebt zo van die straatjes die, telkens als je er door loopt, vrágen om gefotografeerd te worden. Dit is er zo een in het hart van Gubbio. Ik hoop dat dit doorkijkje naar het Palazzo Ducale een beetje de lelijkheid compenseert van de rubriek die ik altijd op dinsdag maak. Geloof het of niet, de schoonheid ligt hier voor het oprapen en naar de lelijkheid moet ik echt op zoek.