Eenoog

Ze zijn nogal invloedrijk geweest, de Graaf van Montefeltro en zijn echtgenote Battista Sforza. Je komt hun portretten, geschilderd door Pierro della Francesca, hier in de buurt voortdurend tegen. De graaf verloor ooit in de strijd zijn rechter oog en is altijd en profiel afgebeeld. Zoals het Melkmeisje en het Meisje met de parel van Vermeer vaak al dan niet gestileerd worden ingezet in reclames, zo worden ook de graaf en zijn gemalin voortdurend gebruikt bij activiteiten die iets Middeleeuws moeten uitstralen. Ik had ze nog nooit in deze vorm voorbij zien komen. Leuk! Op deze manier kunnen ze wat mij betreft wel weer een tijdje mee.

Veer met sfeer

Een nogal groezelig wasje, een beetje slordig opgehangen.

Een pui waarin zich wat groen genesteld heeft en een deur met zoveel spinrag dat de veer er houvast vond.

Achteraf straten en stegen hebben veel opmerkelijks te bieden. Zelfs in Urbino. Al moet je wel goed opletten waar je loopt.

Hoogstaand

Urbino is echt een pláátje. De stad, in het noorden van Le Marche, staat op de wereldranglijst van Unesco. Dat vergt veel onderhoud. Er waren vakmensen aan het werk die heel secuur aan het restaureren waren. Onze handige hulpvriend wreef liefdevol over het houtwerk van een andere deur. Het kon zijn goedkeuring meer dan wegdragen.

Dit is de zijkant van het Palazzo Ducale, dat de stad zijn karakteristieke uitstraling en faam geeft. En hier zien we een deel van de gevel van de kathedraal.

De schilder Rafael werd in Urbino geboren en het schilderij, La Muta, is in het  museum van het Palazzo te bewonderen. Sla deze fraaie stad nooit over als je in de buurt bent.

 

Op de pier van Fano

We waren vandaag een dag naar Urbino en Fano. Over Urbino morgen meer. In Fano liepen we over een pier een stukje de zee in toen ik dit paar levende voeten ontdekte. Kan daar nou iemand comfortabel liggen? Nou ja, kennelijk wel.

Ineens sprong er tussen de rotsen nog een persoon te voorschijn. Het leek wel of het in scène was gezet.

Al met al een verrassende rotspartij met mannen die net als wij genoten van de milde zon, de aangename temperatuur en een zwoele wind. Halverwege de pier was nog een man. Die zat, zoals zo vaak, geduldig op me te wachten.

Gevonden voorwerp

Misschien heeft ze haar pasfoto’s uit haar tas gehaald en nog een keer bekeken terwijl ze haar appel at. Moest ze die foto’s inleveren bij de Universiteit voor haar collegekaart. Is ze afgeleid geweest omdat er ineens wat medestudenten langs kwamen die haar vroegen om koffie te gaan drinken. Waarop ze natuurlijk direct ‘ja’ antwoordde want ze kent eigenlijk nog niemand in Urbino en wil graag vrienden maken. En toen haar mapje met foto’s heeft laten liggen. Feit is dat ik ze vond terwijl ik wachtte op de anderen die een ijsje haalden. Ik heb het mapje zorgvuldig teruggelegd in de hoop dat ze na een half uur besefte waar ze het had laten liggen. De ijsjes waren tegen die tijd op en wij op de terugweg naar Gubbio.

Uren in Urbino

Hier sta ik. Weerspiegeld in een modern kunstwerk op de binnenplaats van het Palazzo Ducale in Urbino. We vonden het heerlijk om er na een jaar of vijf weer eens terug te zijn en onze overzeese familie te laten genieten van deze mooie stad. Geïnspireerd door de portretten die ik twee dagen geleden zag, heb ik een serie foto’s gemaakt van koppen. In steen, van hout, op doek, als fresco of in een wandtapijt.

Het allerbelangrijkste portret, gemaakt door de schilder Rafaël, kreeg ik niet goed op de foto, waarschijnlijk door de belichting en het beschermende glas. Ik had op z’n minst een ansichtkaart kunnen kopen van het fraaie portret. Maar dat deed ik dus niet. In plaats daarvan laat ik deze engel zien. Waarmee iets opmerkelijks is. Hij heeft namelijk een keurig onderbroekje aan.