Hoe dichter bij Dordt…

Er zijn wat festiviteiten in augustus in de planning en daar wilde ik wat feestelijke kleertjes voor kopen. De laatste twee jaar kocht ik weinig tot geen kleding dus het moest er maar eens van komen. Niet echt een favoriete bezigheid meer al dat passen en jezelf in levensgrote spiegels terugvinden. Maar goed, samen met mijn dochter maakten we er een gezellige en nuttige dag van. Eerst naar Barendrecht waar ik een winkeltje met kleurige jurkjes op het oog had maar uiteindelijk alleen met een eenvoudige zomerbroek het pand weer verliet.

Daarna in Dordrecht verder gewinkeld en ik na afloop zeer tevreden na vier passessies met twee tassen aan mijn arm in de miezerregen liep. Er was nog een cadeaubon te verzilveren van moederdag 2021! Dat deden we in een fantastisch dagrestaurantje. Hoe dichter bij Dordt hoe mooier het wordt. Dat staat op deze muurschildering en ik kan het alleen maar beamen.

Nóg een rondje Dordt

De Grote of Onze Lieve Vrouwekerk in het historische centrum van Dordrecht lijkt me zeker een bezoekje waard. In de elfde eeuw was hier al een kapel. Het oudste deel van de kerk is het Mariakoor met een stergewelf en stamt uit de dertiende eeuw. Maar wij kwamen er helemaal niet toe om de kerk van binnen te bezichtigen, dat houden we nog te goed. De laatste twee dagen leverden geen blogwaardige foto’s op, vandaar dat ik nog een beetje blijf hangen in Dordrecht waar we dinsdag rondliepen. Het levert een echt Hollands beeld met stralende zon en het is een aangename stad met al zijn havens waar onze welvaart in de vorm van al die boten, tegen de kades klotst. Je zou er zó een hele week blogs aan kunnen wijden maar dat gaan we dus niet doen.

Buitenkunst

Elke zichzelf respecterende stad heeft tegenwoordig muurschilderingen. Zo ook Dordrecht waar ik afgelopen week bij de parkeergarage Spuihaven wachtte op de wijnboer die de auto daar had geparkeerd. Power to the people heet dit kunstwerk dat me aan Escher doet denken. Het zal wel te maken hebben met het internationale karakter van dit soort kunst dat de voertaal daarin Engels is, maar van mij hoeft dat niet. De kunstenaar heet Johan Moorman en hij heeft deze raamloze muur fraai beschilderd. De twee stalen constructies passen mooi in het werk. Wie meer van dit soort kunst wil zien kan een Street Art Tour volgen waarin alle 16 muurschilderingen van Dordrecht zijn opgenomen.

Tuinromantiek

Huis van Gijn heeft ook nog eens een beeldschone binnentuin. Twee dagen geleden was er verse beplanting aangebracht, van die lekker ouderwetse dubbele begonia’s in de kleuren rood en geel. Die ik vergat op de foto te zetten maar ja, we zaten daar ook zo heerlijk aan de koffie dat het er niet van kwam. Wél fotografeerde ik het houten prieel dat in 2004 gereconstrueerd is naar foto’s uit 1904. De oude rozensoorten zijn deels ook identiek aan de variëteiten die Van Gijn in 1882 liet planten. Er was een kwiek rondstappende dame die ons bediende. Ze vertelde, nadat ik haar vroeg of ze haar stappenteller aanhad, dat ze wel veertien kilometer per dag door de tuin en het restaurant draafde. Simon van Gijn sleet zijn laatste jaren in een fluwelen rolstoel. Een groter contrast kon ik niet bedenken in die tijdloze tuin.

De eerste keer

Toen we op 12 maart 2020 terug reden na een museumbezoek in Dordrecht hoorden we op de autoradio dat alle musea vanaf dat moment gesloten werden. Wij trokken als het ware de musea achter ons dicht. Vandaag was het eindelijk tijd voor ons eerste museumbezoek nadien en daarvoor kozen we opnieuw Dordrecht uit. Huis van Gijn opende in 1925 de deuren nadat de laatste bewoner Simon van Gijn had bepaald dat zijn woonhuis met verzamelingen opengesteld zou worden voor publiek. In die bijna honderd jaar bleef veel ongewijzigd en omdat ik erg van huizen en hun inrichtingen hou, liep ik te smullen in het pand waar de eigenaar zich direct weer thuis zou voelen als hij terugkeerde.

De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik de huiselijke zaken nog interessanter vind dan de kamers en vertrekken die bedoeld zijn om te imponeren. De badkuip en de canapé waarop de schone borden van meneer liggen, de was en mangelkamer; je ziet in gedachten de bedienden er hun werk doen. En wat te denken van de voorraadkamer naast de bijkeuken? Alle uurwerken in het grote pand aan de Nieuwe Haven tikken. Ze tikken de tijd weg, de onbewoonde honderd jaar, de Coronastille periode en de meer dan dertig jaar die er tussen ons eerste bezoek aan dit museum en vandaag zitten.

Drechtoevers

Je moet het maar nét weten te vinden, dit beeldenpark in Zwijndrecht. In 1996 werd het geopend door Koningin Beatrix en zoals bekend, heeft zij wel wat met beelden. Geen idee wat zij van bovenstaande scheepswrakachtige stukken vindt maar , afgezien van dit geplooide stuk, kan het mij niet echt bekoren. Dan vind ik deze constructie aangenamer omdat het mooi als passe partout kan dienen voor de skyline van Dordrecht aan de overkant. Het park is bedoeld als levend museum aan het rivierensnoer van de Oude Maas, Beneden Merwede en de Noord aldus de site van Drechtoevers.

De liggende vrouw en het werk dat aan een blad van de ginkgo boom doet denken, vind ik persoonlijk dan wel weer aardig. Dankzij onze kleindochters leerden we dit park kennen en ik ben vast van plan om de komende periode op zoek te blijven gaan naar voor mij onbekende stadsparken.

Fiets (foto abc 6)

Fleur

Het gezin van onze dochter maakte vanmorgen een rondje. Eerst naar de bieb in Zwijndrecht en toen naar Dordrecht voor om vers gemalen koffie te kopen bij De Standsbranderij. In het mooie centrum was vast wel wat te fotograferen dat de foto-opdracht fiets recht deed. Kijk hoe leuk ze het alle vier weer hebben opgelost. Geen echt rijwiel te zien en toch helemaal geslaagd wat mij betreft.

Isabel

Juliët

Tommy

Ik deed het

De extra dag in februari geeft me mooi de gelegenheid nog even wat knalkleuren te plaatsen. Ik besluit de maand zoals ik hem begonnen ben: met de tulp in de hoofdrol. Die lekkere eigenwijze tulp die helemaal horizontaal in de vaas stond.

Op een paar uitstapjes na in Scheveningen, Dordrecht en Zwijndrecht fotografeerde ik alles in Delft. Waarmee ik aan mezelf bewijs dat ik een kleurrijke maand in mijn directe omgeving kan hebben. Als je dingen graag wil zien, dan zie je ze ook. Dat is een eenvoudig filosofietje dat mij vrolijk stemt.

Rokjesdag

Boten, zon en vissen. Ze zijn te zien op een schilderij in de ondergrondse parkeergarage in Ridderkerk. Twee vriendinnen en hun moeders dronken in het winkelcentrum samen koffie tijdens onze jaarlijkse afspraak. Het was het verzamelpunt om niet lang daarna door te rijden naar een terras aan het water.

Het schilderij kwam tot leven. De vissen lagen op ons bord, de zon scheen overvloedig en het bleek een halteplaats voor de waterbus, die dus een boot is.

Paviljoen Struis ligt op een drierivierenpunt en met de waterbus vaar je ook naar de molens in Kinderdijk, naar hartje Rotterdam, de Biesbosch en Dordrecht. Wat een perfecte plek voor onze bijbabbeldag die wat mij betreft rokjesdag werd.

Lepeltje lepeltje

Ergens las ik dat in NL per jaar meer dan zevenhonderd evenementen en festivals worden georganiseerd. Gemiddeld dus ongeveer twee per dag. Wij waren vandaag in een Dordrechts park en de ondertitel van Lepeltje Lepeltje  (klik) is eten-cultuur-markt. Eten koop je in dit soort gevallen bij een foodtruck en betalen doe je met speciaal aan te schaffen muntjes. Voor kinderen is er theater, schmink en knutselgedoe. De beker schaf je eenmalig aan en wordt door een nieuwe vervangen bij de volgende bestelling. Gevolg is dat het terrein niet bezaaid ligt met plastic wegwerpspul. Koffie haal je bij de man met bolhoed en baard. Geen kleffe snacks maar verantwoord happen. Het prachtige zomerse weer en de aanpalende speeltuin maakten dat we ons met het gezin van dochter en schoonzoon een middag uitstekend hebben vermaakt.