Mijn rondje de andere kant op

Het was al een uur of drie toen ik pas in de gelegenheid was mijn rondje te wandelen. De brug staat open. Dat is goed te zien aan die twee hefbomen links boven de huizen. En ik wil zo graag aan de overkant in de zon lopen.

Het is goed te zien hoeveel verkeer van de Koepoortbrug gebruik maakt. Daar nadert alweer een volgende boot. Mét vracht want hij ligt behoorlijk diep.

De Oostpoortbrug was ook zojuist weer gesloten, kijk maar hoeveel fietsers er gebruik van maken. Op de achtergrond de niet meer in gebruik zijnde sterrenwacht aan de Kanaalweg.

En dan valt mijn oog op iets geinigs . Het brugwachtershuisje. Ook al niet meer in gebruik want de bruggen worden automatisch bediend.

Voor de mensen die dit blog op hun mobiel lezen, heb in nog even ingezoomd.

Gek op tekst

In ons hedendaagse Nederlands weten we niet meer welke woorden mannelijk of vrouwelijk zijn . Het speelt geen rol meer besefte ik toen ik de tekst las op de grote steen in Rotterdam. De zee is ons moeder staat er, daarmee ook nog eens bewijzend dat de bedenker van deze tekst Brabantse wortels heeft.

Sinds kort kom ik her en der in Delft deze oproep tegen. Aangezien ik ook vaak automobilist ben, zie ik het belang hiervan helemaal in. Fietsers in donkere kleding zonder verlichting zijn veel onzichtbaarder dan ze zelf denken.

Deze tekst staat op de ruit van een cadeauwinkel. Een gratis presentje dat we vaker moeten uitdelen. Met alle drie de teksten ben ik het hartgrondig eens. Vooral die laatste. Laten we dat massaal gaan doen, de wereld wordt er prettiger door.

Vraag het aan de brug

Zuid Holland heeft een provinciedichter, Etwin Grootscholten (klik). Dat zag ik onlangs toen de Plantagebrug open stond. Het was nog een uitdaging  om op het juiste moment, mét camera en bij fatsoenlijk weer aan de overkant te staan. Maar vanmorgen lukte dat. Vlakbij lag een groot containerschip aangemeerd. Na een minuut of tien zag ik in de verte de eerste boot naderen. Daar ging de brug al open. Waar bent u? las ik. Nou, aan de overkant dus.

Schip na schip voer onder de brug door. Ook het containerschip naar de Maashaven sloot aan en voer voorbij.

Langzaam klapte het boek weer dicht, openden de slagbomen en konden fietsers en wandelaars weer naar de andere overkant. De brug gaf me antwoord maar of  de andere wachtenden het gedicht ook waarderen, heb ik niet nagevraagd. Stom. 

 

Koeien

De foto’s van de Koepoortbrug maakte ik vorige week, de wandeling liep ik vandaag zonder camera maar wél weer samen met mijn wijnboer. Gezellig hoor.

Er is niet eens veel fantasie nodig om te bedenken hoe het vee, dat op de Beestenmarkt verhandeld werd, via de Koepoort de stad in kwam.  Tegenwoordig staan voetgangers en fietsers als makke schapen te wachten bij de gelijknamige brug.

Het heeft wel wat. Dat de vaart uit ons dagelijks leven er voor een paar minuten uitgehaald wordt omdat er een reusachtig binnenvaartschip moet passeren. Nog leuker zou het zijn als het een kudde koeien betrof.  Maar dat gaat niet meer gebeuren al worden we nog wel fijntjes aan die tijd herinnerd. 

 

Ons zelf een lol doen

Om onze lijven een beetje rust te gunnen, moeten we van het terrein af. Doen we dat niet, dan blijven we toch werken. Steden zagen we de laatste weken al genoeg en uitgebreid wandelen hoort helaas niet meer tot de mogelijkheden. Dan komen we al snel uit bij een dag naar de kust. Vinden we alle twee heerlijk. Het badseizoen is voorbij maar zonaanbidders weten het strand altijd te vinden. Fietsers kennelijk ook.

De pranzo gebruikten we in zo’n no-nonsense visrestaurant. Vlotte bediening, lage prijzen en verse vis.

Al snel hadden we samen een grote schaal vongole  (venusschelpen) leeg en daarna bleef er van de gegrilde tongetjes ook niet veel meer over. We keerden nog voor twee uurtjes terug naar onze zelf meegenomen ligbedden. Waar de wijnboer nog maar eens in de boeken dook en ik het strandvertier bestudeerde.