Museumstadje

Toen we neerstreken in Mugnano om de muurschilderingen te bekijken begonnen we met een koffietje op een terras. Dit was het uitzicht. Ik hou wel van verval. We rekenden €2,30 af voor een espresso en een cappuccino. De barman gaf een me een boekje met de route voorzien van tekst en uitleg in het Italiaans en het Engels. Het is gratis, zei hij erbij.

In 1983 werden op initiatief van de lokale kunstenaar Benito Biselli de eerste muurschilderingen aangebracht om zijn dorp op deze manier nieuw leven in te blazen. Inmiddels zijn er 49 te bewonderen. Vaak hoog aan de muren in de smalle steegjes van dit plaatsje met nog geen duizend inwoners.

Reflectie in de tuin, heet deze voorstellig. Het sprak me direct aan. Daar boven zien we de graanopstand die in Mugnano woedde tijdens de eerste Wereld Oorlog en in tegels de skyline van het stadje in de 16e eeuw. De dansers hier onder stralen kracht en vitaliteit uit. Er onder staat nog een witte fiets, waarvan we er meerdere zijn tegen gekomen gedurende onze kleine wandeling. Daarover ben ik geen informatie tegen gekomen maar hoop er nog op terug te komen.

In feite loop je door een museum waar achter de muren gewoon mensen wonen. Dat we hier nooit eerder van geweten hebben, verbaast ons in hoge mate. Met dank aan onze vrienden voor deze tip.

Dagje weg van het erf

Een dagje weg levert al snel een wat gevarieerder beeld op dan al die wijnverhalen van de laatste periode. Vlakbij Perugia ligt het plaatsje Mugnano. Het geniet enige bekendheid vanwege zijn muurschilderingen maar wij waren er tot voor gisteren nog nooit geweest.

Het historische centrum van hoe het ooit was, is fraai afgebeeld op een muur van het centrale pleintje waar je ook nog een piepklein stukje van een van de ‘muri dipinti’ ziet. Maar ja, wat doe ik als ik zomaar door een vreemd stadje loop? Ik fotografeer zo’n beetje de hele omgeving.

Deze oude dame zat gedurende ons totale bezoek aan dit plaatsje, ongeveer een uur, op het zelfde bankje. Ik heb de foto moeten vergroten dat komt de scherpte niet ten goede maar maakt het wel schilderachtig, vind ik. We eindigden aan het Trasimenomeer waar de wijnboer zit te genieten van de zon. De komende dagen gaat het regenen en dat is prima. Laat ik dan wat muurschilderingen en ander moois zien.

Wij houden van Delft

Wie zomaar zijn neus achterna fietst kan wel eens onverwachte zaken tegen komen. Deze steeg, die uitloopt op de Brabantse Turfmarkt, is met wat muurschilderingen enigszins aantrekkelijk gemaakt. Het was me nog niet eerder opgevallen.

Ik had twee volle boodschappentassen en een fiets aan de hand, dus veel handen hield ik niet over om achter de containers te kijken naar de naam van de maker van dit geheel.

Geniet van het leven en wij houden van Delft, dát kon ik wel lezen. Wat betreft dat eerste: daar doe ik dagelijks mijn best voor en kost me niet al te veel moeite. En dat tweede lukt probleemloos.

Schatten

Dit lijkt toch op een echte boekwinkel, hè? Maar het is de nieuwe boekenafdeling van de Kringloopwinkel aan de Rotterdamseweg in Delft. Ik word er gelukkig en hebberig tegelijk van en liep met twee boeken onder mijn arm de winkel weer uit. Op de klapdeuren achter de boekentafel zag ik in de gauwigheid nog twee schilderingen die absoluut van Tijn Noordenbos moeten zijn.

Eenmaal weer buiten viel me op dat Tijn de hele huisstijl voor zijn rekening heeft genomen. Er viel nog iets op, kijk maar op deze poster. Ik verzon een goede reden om vandaag nogmaals naar de Rotterdamseweg te gaan en sloeg mijn slag. Daarover kan ik nog niet alles vertellen maar één schat die ik opgroef laat ik de komende week wel zien.

Rage

Deze smalle, autoloze straat zou vroeger een laantje geweest zijn waar eenden, snippen en andere watervogels gevangen werden. De naam van deze straat is namelijk de Vlouw en dat is een net dat diende om de watervogels te vangen. Nu zie je aan het eind een mooi verzorgd pand staan waarin een architectebureau gevestigd is.

Ik zag ook twee betrekkelijk nieuwe muurschilderingen die in 2020 gemaakt zijn door Serge Kortenbroek. Deze Delftse kunstenaar schildert vooral surrealistische wezens. Muurschilderingen; je kunt er bijna niet meer om heen, het is beslist een rage aan het worden, het verlevendigt een stad en vooral onaantrekkelijke bouwsels knappen er enorm van op. Al vind ik dat voor de Vlouw niet echt noodzakelijk. Hoe dan ook, de 21 eeuw is prima vertegenwoordigd in een van oorsprong middeleeuws laantje. Die combinatie mag ik wel.

Dit is nog lang niet alles

Wij waren één ochtend in Cacciano maar op al zeven blogs plaatste ik foto’s die daar gemaakt zijn en ik ben er nog lang niet doorheen! Hier bijvoorbeeld een paar klassiek aandoende muurschilderingen die ik een echt Italiaanse uitstraling vind hebben.

Hier lijkt het net of ik twee foto’s naast elkaar heb geplaatst maar de beschilderde muur springt iets naar voren waardoor het effect van één gebouw wat verloren gaat. Let ook even op de buitengordijnen. Daar heb ik een zwak voor en neem me voor daar volgend jaar maar eens een serie foto’s van te maken.

We kwamen ook Bambi tegen. De maker Kür One heb ik op internet nergens kunnen terugvinden. Bambi is geschilderd op een school en de kinderen uit Cacciano mochten ook zelf nog even aan de slag. Aandoenlijk.

Arm maar nog niet verloren

Toen ik vorige week iets publiceerde over de muurschilderingen in Cacciano met de opmerking dat boerderijen verlaten waren en het dorp een desolate indruk op me had gemaakt, stelde oud- collega E.L.me de vraag waarom die boeren wegtrekken en of er economische hoop voor hun kinderen is. Om met die laatste vraag te beginnen: ik denk het niet. Mij lijkt dat de oude generatie keuterboeren uitgestorven is en er van opvolging geen sprake is.

Dit oude schuurdak was wat bouwsels betreft het enige mooie dat ik er zag. Ja…en sommige muurschilderingen natuurlijk. Aandoenlijk vond ik het maar ook triest. Een soort wanhopige poging er nog iets van te maken.

Toeristische trekpleister ?

Er zijn nog heel wat muurschilderingen die ik kan laten zien. In Cacciano (in Le Marche) heeft men er echt werk van gemaakt. Maar evengoed blijft het dorp in mijn ogen tamelijk desolaat, kijk maar eens naar de omgeving. Het is een klein boerendorp op ruim 500 meter hoogte, horend bij de wat grotere gemeente Fabriano. Het lijkt er op dat veel boeren weggetrokken zijn.

Onze vriendin die hier vorige week was, staat nog op twee van de foto’s. Ik zou het voor de inwoners van dit dorp geweldig vinden als meer toeristen de weg weten te vinden naar dit bijzondere plaatsje en ik beloof binnenkort nog wat meer muurschilderingen te laten zien.

Hoe zet je jezelf op de kaart?

Vrienden maakten ons attent op het plaatsje Cacciano, op een half uur rijden hier vandaan. In dat een beetje onooglijk dorp zonder noemenswaardige mooie gebouwen of monumenten is men op het idee gekomen de boel op te vrolijken met muurschilderingen. Men hoopt een toeristische trekpleister te worden en had ook een vers parkeerterrein aangelegd, van waaruit de eerste muurschildering te zien is.

In het plaatselijk etablissement was verdere informatie te verkrijgen maar het eerste wat we zagen toen we naar die kroeg op weg waren was dit knutselwerk van Sneeuwwitje en de zeven dwergen. Niet erg hoopvol. Maar ik moet natuurlijk niet te vroeg piepen want het terras van de kroeg had een prachtige muurschildering. En zo waren er vele. Ik zal er de komende tijd nog meer van laten zien.

Buitenkunst

Elke zichzelf respecterende stad heeft tegenwoordig muurschilderingen. Zo ook Dordrecht waar ik afgelopen week bij de parkeergarage Spuihaven wachtte op de wijnboer die de auto daar had geparkeerd. Power to the people heet dit kunstwerk dat me aan Escher doet denken. Het zal wel te maken hebben met het internationale karakter van dit soort kunst dat de voertaal daarin Engels is, maar van mij hoeft dat niet. De kunstenaar heet Johan Moorman en hij heeft deze raamloze muur fraai beschilderd. De twee stalen constructies passen mooi in het werk. Wie meer van dit soort kunst wil zien kan een Street Art Tour volgen waarin alle 16 muurschilderingen van Dordrecht zijn opgenomen.