De grot van de engel

Achter deze muur zit een overdekt terras verstopt. Het hoort bij Hotel Grotta dell’ Angelo en wij komen er elk jaar wel een keer. Men kent ons: hé jullie zijn toch die Nederlanders die op de Monteluiano wonen? Ken je dan ook.. en toen volgde de naam van een Zwitser. Die wij evengoed niet kennen maar onze berg heeft dan ook vele toegangswegen en we zijn al blij als we de mensen van onze eigen weg kennen.

Het is er eenvoudig ingericht en de kaart heeft alleen maar traditionele gerechten. Hier geen lif-laf en hocus pocus in de keuken maar wel een kok die even zijn moestuin in loopt voor wat extra verse kruiden. In de wintermaanden is het er ook goed toeven en eet je er heerlijke worstjes van de grill.

Het is een beetje uit de loop van het centrum en toeristen waaien er niet vaak aan, tenzij ze hotelgasten zijn. Het mag duidelijk zijn, eens in het jaar op zondagmiddag zitten we te genieten in dit engelengrotje.

Reclamezuil op twee wielen

Bij het Toeristen Informatiepunt staat deze fiets voor de ruit. Ik zal de enige niet zijn die er een foto van maakt. Het rood-wit-blauwe vlaggetje wapperde hevig en de achterband is leeg, hoe Hollands wil je het hebben?

Steen Schaar en Papier heeft wat vrolijke attributen op en aan de fiets gehangen. Drie ontwerpers in één pand en nog een selectie van ander Dutch Design is te koop in deze leuke winkel. Ik heb er alleen nog maar voor de etalage gestaan, daar moet nodig eens verandering in komen.

De laatste reclamezuil is een beetje verdwaald. Bij Klaas kun je het hele jaar door je boot stallen en laten onderhouden. In Friesland. Voor mij nét iets te ver fietsen.

Je wil wat dóen

Achter op dit pamflet staan adressen van Oekraïense Stichtingen in NL waar je geld of goederen kunt doneren voor humanitaire hulp. We kregen het uitgereikt tijdens een manifestatie op de Markt.

Het Blauwe Hart, het kunstwerk bij de keerlus voor toeristenbussen bij de Markt, was toepasselijk versierd en veel bezoekers hadden ook hun kleding aangepast. Vanuit het Westland waren bloemen gedoneerd die bezoekers na afloop mee naar huis mochten nemen. Na diverse sprekers – die wij omdat we achteraan stonden, niet konden verstaan – werd het Oekraïens volkslied gezongen. Daar krijg je hoe dan ook kippenvel van, te meer omdat vooraf de vertaalde tekst werd voorgelezen en wij dat toen wél konden verstaan.

Het was goed om daar vanmiddag even te zijn en ons gevoel te kunnen delen.

Toeristische trekpleister ?

Er zijn nog heel wat muurschilderingen die ik kan laten zien. In Cacciano (in Le Marche) heeft men er echt werk van gemaakt. Maar evengoed blijft het dorp in mijn ogen tamelijk desolaat, kijk maar eens naar de omgeving. Het is een klein boerendorp op ruim 500 meter hoogte, horend bij de wat grotere gemeente Fabriano. Het lijkt er op dat veel boeren weggetrokken zijn.

Onze vriendin die hier vorige week was, staat nog op twee van de foto’s. Ik zou het voor de inwoners van dit dorp geweldig vinden als meer toeristen de weg weten te vinden naar dit bijzondere plaatsje en ik beloof binnenkort nog wat meer muurschilderingen te laten zien.

Naar de brievenbus

Er zijn nog maar twee brievenbussen op enigszins redelijke afstand van ons huis. En de wijnboer heeft vrijwel iedere dag wat te posten. Dat past dan mooi in ons dagelijkse ommetje, al is het wel vaak aan het eind van de middag. Gisteren kwam dat goed uit, want meer dan de halve dag viel er regen en vanaf een uur of drie was het droog. De feestverlichting hangt nog in de bomen en dat zal nog wel even zo blijven. Toch is er weinig feestelijks te beleven, verschillende winkeliers hebben hun puien dichtgetimmerd. De kleine aardenwerkfabriek De Candelaer heeft een blauwe fiets opgetuigd tegen de grachtengevel gezet in de hoop dat ooit de toeristen hun weg weer weten te vinden naar Delft.

Kom gerust naar Umbria

Hoe de situatie hier is in Italië, vragen jullie je af? Wat Corona betreft, dat hier consequent Covid 19 genoemd wordt, goed. Wat Umbria betreft zelfs uitstekend. In deze dun bevolkte streek zijn geen doden te betreuren. We gingen vanmorgen even bij de buren langs die maanden lang in thuisquarantaine hebben moeten doorbrengen. Aanstaande zondag openen zij voor het eerst de deuren van hun restaurant en pas eind juli ontvangen zij de eerste vakantievierders. Het zijn economisch gezien dramatische tijden ook voor hen. Toch zijn ze lakoniek, ze hebben deze periode goed gebruikt door de gastenaccomodatie op te knappen. Ik ken meerdere mensen in de toeristenindustrie in Umbria en Le Marche. Zij verwelkomen héél graag Nederlandse gasten. Ieder die twijfelt om te gaan, zou ik aan willen sporen. In winkels is het mondkapje verplicht en de afstandregels zoals in Nederland zijn ook van kracht. Maar verder? Het is hier fantastisch. Ziet onze eerste echte Italiaanse pranzo er niet verrukkelijk uit?

Doelloos

Met geen enkel ander doel dan zomaar buiten te willen zijn, fietste ik door Delft. Het duurde even voordat de zon tevoorschijn kwam, maar toen werd het ook echt gezellig in de stad. Veel toeristen nog en volle terrassen.

Wie goed naar deze foto kijkt, en dat deed ik pas tijdens het plaatsen op dit blog, ziet de feestverlichting al weer hangen. Als komend weekend de wintertijd ingaat en het vroeger donker is, zijn de grachten weer verlicht.

En hoewel ik geen echt doel had, eindigde ik bij de toko in de Choorstraat. Zou ik een lijstje maken met favoriete bezigheden dan staan daar fietsen door Delft en Indonesisch eten zeker op. Dat maakt het tot een heerlijk ontspannen dagje.

Nog tot 27 oktober

In Den Haag is een nieuwe manier van toeristenvervoer. Met deze oude HTM tram kan een rit door de stad worden gemaakt volgens het hop-on hop-off systeem. Bij het zien van de tram kwamen de nostalgische beelden uit mijn jeugd meteen terug. Een tram waar je bij de bestuurder het kaartje af liet stempelen. Of er desnoods een kocht. Zijn wisselgeldmachine was al een attractie op zich.

Nu kun je voor € 15,- per persoon een 24 uurskaart kopen, word je langs toeristische hoogepunten geleid en is er een audiotour aan boord in maar liefst tien talen waaronder in het Haags. Dát lijkt mij de ultieme reden om er on te hoppen, al weerhoudt de prijs me.

Niet geslaagd

Met 35 graden is het zaak om de dag rustig door te brengen. We gingen vroeg naar de markt. De wekelijkse markt duurt hier altijd maar een halve dag en bij extreem weer zoals regen en hitte, zijn de marktkooplui vaak om twaalf uur al weer aan het inpakken.

Dat is sneu voor die toeristen die om half twaalf aangeslenterd komen. Behalve karrevrachten verse waar, is er voor iedereen wel wat aantrekkelijks te vinden.

Ik wilde een flodderig jurkje kopen, maar het gebodene was te synthetisch, te gebloemd, te kort of te lang. We vluchtten de supermarkt in voor wat noodzakelijke boodschappen en waar de airco weldadig was. Tot een uur of vijf houden we ons binnenshuis koest. Denk aan een siësta en een mooi boek. Of beide.

Het nakijken

Vanuit onze hoge woonkamer is zoveel fraais te zien. Het bloesemt ons allemaal tegemoet. De groene grasstrook, het kille water, de roeiers; ik kijk er met genoegen naar.

Nog zo’n tere schoonheid waar ik graag op neerkijk. Maar langzaam aan verdwijnt de bloesem en worden de bomen groen. De Vermeerstraat, waar wij recht in kijken, wordt weer aan het zicht onttrokken door het uitbottend blad.

Het is echt de hoogste tijd dat wij Delft gaan verlaten en weer in de aarde gaan wroeten in plaats van er op neer kijken. Tijd om te zien hoe de natuur in Caldese er bij staat. We nemen afscheid van de grachten, de toeristen, de winkelstraten en het draaiorgel. Het meisje van Vermeer draait zich nog eenmaal naar me om. We zijn onderweg naar ons Italiaanse leven.