Drieduizenddrie

Had ik toch zó het voornemen om bericht drieduizend hier met tromgeroffel te plaatsen, heb ik dat moment per ongeluk voorbij laten gaan. Is dat erg? Helemaal niet. Maar voor mijzelf is het wel grappig om te weten dat ik deze reeks dagelijks al drieduizend keer onafgebroken maak. Ik ben me bewust dat het allemaal totaal geen betekenis heeft en ik schrijf als een soort dagboek. Probeer rond de honderd woorden te blijven omdat ik denk dat lezers geen zin hebben in lange stukken. Mijn dagelijks leven, meer is het niet. Maar met plezier gemaakt. In precies honderd woorden vandaag.

Deur dicht, wegwezen

Frustratie ligt op de loer. Hoe meer we bezig zijn, des te meer zien we wat er eigenlijk nog zou moeten worden gedaan. We hebben een uiterst vreemd Italiaans jaar gehad met te veel afwezigheid om alles bij te houden. Terwijl we ook heel veel hulp hebben gekregen, waar we uiteraard nog steeds dankbaar voor zijn.

Maar kijk, de doe-lijst was donderdag al heel ver afgestreept en inmiddels zelfs helemaal. Dus zijn we tevreden met wat we voor elkaar kregen. Klaar ben je hier nooit. Met een voldaan gevoel sluiten we af en gaan ons Nederlandse leven verder leven. En zie je deze twee? Ze gaan als laatste naar binnen en staan het eerst weer buiten. Ik kan me er nu al op verheugen.

De regie

Zoals ze haar leven lang de regie graag zelf in handen had, zo ook was vanmiddag haar afscheid. ‘Hou het luchtig, zet de muziek vooral lekker hard en na afloop wijn en happen zodat het crematorium in een gezellige kroeg verandert’. En natuurljk deden we dat met z’n allen. Het was een prachtig afscheid van een heel bijzonder mens. We gaan haar allemaal heel erg missen. Nu al.

 

 

 

Tess

Dat we allemaal ooit zo zijn begonnen, blijft een wonder. De komst van nieuw leven is sowieso een wonder. Alles dr’op en dr’an is ook heus niet zo vanzelfsprekend. De moeder van dit mooie meisje is mijn nichtje, die ik ook als baby heb vastgehouden. Je ziet een nieuwe schakel aan de lange familieketting die we met z’n allen vormen. Samen met man en dochter was ik vanmorgen op kraamvisite, want dit nieuwe kindje wilden we maar al te graag bewonderen. Kijk hoe ontspannen ze daar ligt te slapen, zich van geen kwaad bewust. Pasgeborenen, je blijft er naar kijken.

Leven

 

Serieuze zaken, ernstige onderwerpen en verdriet, er is niet aan te ontkomen maar ik blog er zelden over. Dat is een keuze. Heeft niets met oppervlakkigheid te maken maar wel vaak met privacy. Afgelopen week ontving iemand in onze vriendenkring een onheilstijding. We hadden eigenlijk vanavond de jaarlijkse eetafspraak met elkaar. Zo’n avond waarbij oude banden worden aangehaald en verstevigd. En nu? Nu gunnen we hen alle rust en ruimte waarom ze gevraagd hebben. Wensen we hen sterkte, kracht en liefde.  Een vriendin beschreef het mooi; we hopen op een wonder maar er heerst verslagenheid.

Feest

Op een zaterdag, precies 42 jaar geleden, werd ik voor het eerst moeder. Om half zeven die avond kwam onze kerngezonde zoon ter wereld in Het Bethlehem Ziekenhuis in Den Haag. Op vrijwel hetzelfde moment werd tegenover het ziekenhuis een slager beroofd en vermoord die zijn dagopbrengst naar de bank bracht. Een bizarre mix van leven en dood. Dit gezegd hebbende, laat ik even zien wat er na al die jaren bij ons aan de gezinstafel zit. In die 42 jaar namelijk werd ik nogmaals moeder, maar ook schoonmoeder en grootmoeder. De jarige zoon zit rechts en heeft zijn feestelijkste kerstpak aangetrokken.