Van bescheiden naar uitbundig

Het fenomeen van de plantenbieb is mij bekend maar nog niet eerder zag ik er een in onze buurt. Tijdens een recent bruggenloopje trof ik dit kastje aan de overkant van het kanaal. Sympathiek systeem en hulde voor de uitvoerders.

Ook al blij werd ik van dit opgeknapte hoekje (klik). Een week geleden zag het er nog wat treurig uit. Blogvriendin Bertie schreef zelfs dat ze er wel aan de gang wilde. Ik kan me niet voorstellen dat zij naar Delft is gekomen om dat klusje te klaren en ik schat ook niet in dat de buurtbewoners het blog hebben gelezen. Maar er is werk gemaakt van een verwaarloosd pottentuintje dus opnieuw: hulde!

Dit huis staat aan een vaartje in Maasdijk en is wel de overtreffende trap van wonen in het groen. Klein beginnen, je ziet waar het uiteindelijk toe kan leiden.

Kinderrugzak

‘Maar waar heb je je jas en tas dan neergezet?’ heeft de moeder of vader direct gevraagd toen het kind zonder die attributen thuis kwam. ‘Ik weet het niet meer’, zal het prompte antwoord geweest zijn.’ Denk Goed Na’, werd er op strenge toon terug gezegd. ‘Ik denk op het grasveld bij het kanaal’. ‘Ga dan onmiddellijk terug en kijk of het er nog ligt’. Er werden nog meerdere mogelijkheden nagelopen en tenslotte heeft de ouder het kind gesommeerd zelf een briefje te schrijven, dat ze samen aan een boom hebben geniet. Zo ongeveer moet het gegaan zijn, denk ik. Elke ouder maakt zoiets wel eens mee. Behoorlijk frustrerend. Ik hoop op een goede afloop en dat het kind mét rugzak en jas vandaag vrolijk kan sporten tijdens de Koningsspelen.

Volle en kalende kruinen

Ons dagelijkse ommetje gaat pas vanavond in het donker plaatsvinden. Heerlijk even langs de grachten lopen en de verlichte huiskamers in kijken. Dan is het rustig op straat en – niet geheel onbelangrijk – droog. Er vielen pittige buien vandaag en dat hield me grotendeels binnen. Even ben ik er op uit geweest, speciaal om wat foto’s te maken. Ik richtte me op boomkruinen en alleen de treurwilg heeft nog een groen aanzien. In het kanaal drijft een onnoemelijke hoeveelheid blad. Op het wiegende water met een flauw zonnetje zag ik de boom en het blad weer samen en toen ik de foto omkeerde ontstond dit schilderij.

Bewegen en bewogen

Er is altijd veel te zien vanuit ons hoge uitkijkpunt. In de groenstrook langs het kanaal  werd het pad opnieuw gelegd. Mij was eerlijk gezegd nooit opgevallen dat het niet netjes meer was, maar nu alles weer strak getrokken is, zie ik hoe keurig het geworden is.

Maar er bewoog nog heel wat meer vandaag. Een opruimboot van Rijkswaterstaat haalt alle rommel weer uit het water. Wat zijn we toch goed georganiseerd hier.  

Maar dat was nog niet alles. Bedrijvigheid ten top. 

De bewogen foto gisteren uit het poëzie album van Annie heb ik aangevuld met een scherpere. Maar beter leesbaar is de tekst niet. Dus typ ik het hieronder uit, op  verzoek.

Voorburg, Lente 1941

Lente!

Deze narcissen zeggen eenvoudig: De Lente! De Lente is daar! Straks komen nog andere bloemen, Die spreken de getijden van het jaar.

Jij bent in de Lente van ’t leven, In je heerlijke vrolijke jeugd; Geen zorgen, geen droefenis geven een wanklank bij wat je verheugt

We houden het meest van de Lente. een schoone veelbelovende tijd, de Lente van ’t leven immers heeft ook de grootste bekoorlijkheid

Dat jouw Lente je mag geven

Levenslust voor héél je leven!

Coos en Leo

 

 

 

Kind aan waterkant

Vandaag nam hij afscheid van de basisschool. Het kind dat ons tot grootouders maakte. Kleinzoon Lucas speelde een romantische rol in de Musical de Wereldreis. Vol overgave was hij als verstekeling aan boord gegaan van het schip waarop ook zijn geliefde verbleef. Het was een onverwacht genoegen dat  ik de voorstelling bij kon wonen en met trots heb ik zitten genieten. Omdat ik gedurende de korte periode in NL alleen maar op het tablet blog en fotografeer, doen we het vandaag met deze foto. Een jongen aan de waterkant, bengelend met zijn benen in het kanaal. Ik probeer de symboliek in te vinden maar die is er nauwelijks.