Water en paarden

Groot was de vreugde bij de kleindochters toen er gistermiddag ineens paarden in de wei tegenover ons huis stonden. De paarden hinnekten, de meisjes hinnekten terug. Wat een plezier. Vanmorgen verplaatste de kudde zich weer en was ik nét op tijd om een verre foto te maken. Pfff…heb ik mijn omissie van gisteren ook weer goed gemaakt met dit zoekplaatje. Het zijn dezelfde paarden die op ons erf stonden, maar nu zonder ruiter.

De vakantievierders amuseren zich uitstekend, zowel groot als klein. Alleen heeft vanmorgen een  waterpomp de geest gegeven. Geen goede timing want heel Italië is vrij in augustus. Aan een oplossing wordt  hard gewerkt. Pfff…niets is vanzelfsprekend hier.

Advertenties

Stille herriemaker

Uit mijn ooghoek zag ik iets bewegen terwijl ik in de moestuin scheuten van de paradijsboom weghaalde. Ik kroop voorzichtig met mijn mobieltje in de hand naar het beest toe om een foto te kunnen maken. Op uiterst dunne poten sjokte deze krekel een beetje wiebelig door de droge aarde. Zonder geluid te maken, overigens. Op internet vond ik uit dat het de Empusa Pennata is én ik vond een duidelijker foto.

Die paradijsboom is me er trouwens ook een, zeg. Van oorsprong uit Japan, een boom die ongebreideld zijn gang denkt te kunnen gaan. Hoe meer je weghaalt, hoe meer er terugkomt. Op sommige plekken krijgt ie van ons de ruimte. Maar niet in de moestuin of de parkeerplaats. Dus.

De boom, zijn toegestane ondergroei en een illegale uitloper.

Op en onderaan de berg

Zodra we er op uittrekken, gaat mijn camera mee. Maar als we de berg af rijden voor de boodschappen, laat ik het ding thuis. Toch zie ik vaak situaties die best een foto waard zijn. Die laat ik jullie vandaag graag zien. Bij de bovenste foto rijden we op het lage deel van de berg en zijn we bijna beneden.

En dit is het uitzicht bij een van de milieupunten waar we vuilnis lossen. En dan die laatste foto. Ik was er al zo vaak langs gereden en telkens geroerd door de zorgzame liefde voor een autootje. Geen idee of deze Fiat ooit van zijn plaats komt. Aandoenlijk toch?

. 

 

Binnenstadsloop

Vandaag werd in Delft de 31e Golden Tenloop georganiseerd. Ik zat net een boterhammetje uit het vuistje weg te knagen toen ik ze zag lopen.

Dus hing ik weer eens uit het raam voor een actuele foto. De route had ik niet bestudeerd maar afgaande op het geluid begreep ik dat ze via de Plantagebrug nu onderlangs liepen. Tijd voor mij om af te dalen.

Zo’n kleine vijfduizend mensen liepen een parcours van 2,5, 5 of 10 km. Ik neem daar mijn petje voor af, mijn bruggenloopje gaat tenslotte een stuk kalmer. Eenmaal terug boven zag ik de bezemwagen en de vrijwilligers van de EHBO langskomen. En ach gossie, ook iemand die er behoorlijk doorheen zat.

Kleur

O ja, dat is waar ook. In februari probeer ik mijn blogs zo kleurrijk mogelijk te illustreren. Omdat ik deze maand zo saai vind. Bij het opschonen van mijn foto-archief heb ik onlangs zelfs een kleurenmapje aangemaakt voor dat doel. Daarin vond ik deze trifle die ik met kerstmis maakte. Hij staat meteen mooi symbool voor mijn bezigheden vandaag en morgen. Beide avonden hebben we gasten aan tafel.  Ik hak, bak, kook en stook met groot plezier. Laat buiten de regen maar vallen, ik keer mijn rug naar het raam. Totdat ineens de zon weer verschijnt en ik alsnog mijn bruggenloopje doe.

 

Amersfoort

Volgens mij was ik zelden of zelfs nooit eerder in Amersfoort en dus keek ik vrijdag mijn ogen uit. De stadsmuur is nog deels intact en het is altijd een feest om een centrum via poorten in te gaan. Het schept meteen een historisch perspectief en als die binnenstad dan ook nog zeer autoluw is, word ik nog enthousiaster. Dus bleef ik foto’s maken. Daarom heb ik vandaag een foto-vrije-dag. De Delftse Hout, waar we natuurlijk onze vroege polderwandeling maakten, kan wel een weekje wachten. Hoewel het prachtig zonnig was en ik bijna spijt kreeg dat ik daar cameraloos rond liep.

 

Beredeneerd ruimen

Toen ik gisteren aan één van mijn klusjes begon, verzandde ik in sentiment. In een kastje bewaar ik borduur-en naaigerei. Zien jullie dat kleine blauwe lapje links liggen? Smockwerkproeflapje. Alleen kenners snappen dit woord. Er lagen patronen en borduurpakketjes waarvan ik het bestaan niet eens meer wist. Logisch want het ligt er al vijftien jaar onaangeroerd. Na een nachtje slapen kan ik ze zonder wroeging in de kringloopkrat doen. Misschien maak ik een ander er blij mee. De kans dat ik ooit nog eens aan het borduren sla, is nihil. En indien ja, dan ga ik op zoek bij een kringloop. Ik heb nu ruimte in mijn kast voor mijn fotospullen. Een hobby die het ruimschoots van borduren heeft gewonnen.