Meneer de president

Na die prachtige dag gisteren kregen we er gratis en voor niks nog een zonsondergang bij die mij naar het keukenraam dirigeerde om een foto te maken. Niet lang daarna zaten we in het filmhuis Loro te kijken. Een Italiaanse film over de nadagen van Silvio Berlusconi. Die film duurde tweeëneenhalf uur en dat had korter gekund. We kregen wel een aardig beeld van ’s mans karakter. De overeenkomsten met die andere president met fout haar, liggen voor het oprapen. Vol ongeduld wachten we nu op zijn nadagen. Enfin, we hebben ons bij Loro vermaakt maar niet meer dan dat. Vierentwintig uur na de bovenste foto ziet ons uitzicht er weer gewoon uit. uit

Advertenties

Jarige kleindochter(s)

Vandaag Eva (rechts), morgen Isabel (midden) en over tien dagen Juliët (links). Allemaal september meisjes. Vroege leerlingen en ze doen het allemaal goed op school. Leuke en enthousiaste grieten die het heerlijk vinden in elkaars gezelschap te zijn. Dat straalt de foto wel uit, hè. Vanmorgen feliciteerden we de jarige, zongen haar toe en hadden rechtstreekse beeldverbinding zoals dat heden ten dage gaat. Ze liet ons de cadeautjes zien en voelde zich erg jarig. Als Haags schoolkind heeft ze vrij vandaag. Samen met een klasgenootje ging ze een fimpje kijken. De hele koninklijke stoet zag ze jaren geleden al en heeft niet echt haar belangstelling. Als je tien bent heb je andere dingen aan je hoofd. 

Water en paarden

Groot was de vreugde bij de kleindochters toen er gistermiddag ineens paarden in de wei tegenover ons huis stonden. De paarden hinnekten, de meisjes hinnekten terug. Wat een plezier. Vanmorgen verplaatste de kudde zich weer en was ik nét op tijd om een verre foto te maken. Pfff…heb ik mijn omissie van gisteren ook weer goed gemaakt met dit zoekplaatje. Het zijn dezelfde paarden die op ons erf stonden, maar nu zonder ruiter.

De vakantievierders amuseren zich uitstekend, zowel groot als klein. Alleen heeft vanmorgen een  waterpomp de geest gegeven. Geen goede timing want heel Italië is vrij in augustus. Aan een oplossing wordt  hard gewerkt. Pfff…niets is vanzelfsprekend hier.

Stille herriemaker

Uit mijn ooghoek zag ik iets bewegen terwijl ik in de moestuin scheuten van de paradijsboom weghaalde. Ik kroop voorzichtig met mijn mobieltje in de hand naar het beest toe om een foto te kunnen maken. Op uiterst dunne poten sjokte deze krekel een beetje wiebelig door de droge aarde. Zonder geluid te maken, overigens. Op internet vond ik uit dat het de Empusa Pennata is én ik vond een duidelijker foto.

Die paradijsboom is me er trouwens ook een, zeg. Van oorsprong uit Japan, een boom die ongebreideld zijn gang denkt te kunnen gaan. Hoe meer je weghaalt, hoe meer er terugkomt. Op sommige plekken krijgt ie van ons de ruimte. Maar niet in de moestuin of de parkeerplaats. Dus.

De boom, zijn toegestane ondergroei en een illegale uitloper.

Op en onderaan de berg

Zodra we er op uittrekken, gaat mijn camera mee. Maar als we de berg af rijden voor de boodschappen, laat ik het ding thuis. Toch zie ik vaak situaties die best een foto waard zijn. Die laat ik jullie vandaag graag zien. Bij de bovenste foto rijden we op het lage deel van de berg en zijn we bijna beneden.

En dit is het uitzicht bij een van de milieupunten waar we vuilnis lossen. En dan die laatste foto. Ik was er al zo vaak langs gereden en telkens geroerd door de zorgzame liefde voor een autootje. Geen idee of deze Fiat ooit van zijn plaats komt. Aandoenlijk toch?

. 

 

Binnenstadsloop

Vandaag werd in Delft de 31e Golden Tenloop georganiseerd. Ik zat net een boterhammetje uit het vuistje weg te knagen toen ik ze zag lopen.

Dus hing ik weer eens uit het raam voor een actuele foto. De route had ik niet bestudeerd maar afgaande op het geluid begreep ik dat ze via de Plantagebrug nu onderlangs liepen. Tijd voor mij om af te dalen.

Zo’n kleine vijfduizend mensen liepen een parcours van 2,5, 5 of 10 km. Ik neem daar mijn petje voor af, mijn bruggenloopje gaat tenslotte een stuk kalmer. Eenmaal terug boven zag ik de bezemwagen en de vrijwilligers van de EHBO langskomen. En ach gossie, ook iemand die er behoorlijk doorheen zat.

Kleur

O ja, dat is waar ook. In februari probeer ik mijn blogs zo kleurrijk mogelijk te illustreren. Omdat ik deze maand zo saai vind. Bij het opschonen van mijn foto-archief heb ik onlangs zelfs een kleurenmapje aangemaakt voor dat doel. Daarin vond ik deze trifle die ik met kerstmis maakte. Hij staat meteen mooi symbool voor mijn bezigheden vandaag en morgen. Beide avonden hebben we gasten aan tafel.  Ik hak, bak, kook en stook met groot plezier. Laat buiten de regen maar vallen, ik keer mijn rug naar het raam. Totdat ineens de zon weer verschijnt en ik alsnog mijn bruggenloopje doe.