Tulpenvaas

Kijk, zo gezellig en ontspannen zaten we daar gistermiddag. Zó met de zelfontspanner in de weer dat er een paar kinderen achter wijnglazen wegvallen. Maar dat maken we met de laatste foto weer goed. Na afloop gingen we met z’n allen aan de wandel, richting de enorme Delfts blauwe tulpenvaas die gezien vanaf de A13 Delft staat te promoten. Eerst die vaas vanuit verschillende hoeken gefotografeerd. Tja, en toen moest de complete familie natuurlijk op de foto. Er waren meerdere bezoekers want het is een echte attractie geworden om met die mega grote vaas op de foto te gaan. Dus werd er snel een bereidwillige passant gevonden en kon de onderste foto gerealiseerd worden.

Kleur!

Uiteraard kan ik op zoek gaan naar herfsttinten. Maar zolang zich nog zomerse kleuren aandienen, ga ik daar niet aan voorbij. Kijk hier nou, ik heb weinig nodig om vrolijk van te worden.

Deze groen gele polderweg is recent gerenoveerd. We hebben het plan om hier nog eens te gaan fietsen richting Pijnacker. Als er ooit een dag aanbreekt waarvoor geen invulling is, komt het er misschien nog van.

Mijn blog besluit ik met een impressionistisch schilderij. Een bewogen foto die ik persoonlijk verrassend leuk vind. Maar daar hoeft niemand het mee eens te zijn.

Boeken en zoeken

Nee, ik nam geen boek mee uit deze minibieb. Van lezen komt nog niks terecht. Een foto is ie wel waard, dit mooi afgewerkte kastje, tegenover de Appie. Op mijn vorige laptop had ik een keurig mapje met al mijn gekiekte minibiebs. Op de nieuwe laptop is het nog een zooitje wat betreft rubrieken en ordening. Om daar eens goed voor te gaan zitten, komt ook nog niks terecht. Ach, dat komt allemaal wel weer. Ik graaide onlangs wel dit fantastische boek uit een andere minibieb. Ik zie de komende periode met vertrouwen tegemoet. Dan ga ik veel mooie boeken lezen, heerlijk Italiaans koken en af en nieuwe programma’s op mijn laptop installeren. Ik ga van herfst en winter optimaal profiteren zo neem ik mij voor.

Fietsen stallen en ijs eten

Fietsen bepalen het beeld in Delft. Veel inwoners storen zich aan de vastgeklonken rijwielen op plaatsen die er eigenlijk niet voor bedoeld zijn. En inderdaad is het soms een storend gezicht, al zie ik duizend keer liever gestalde fietsen dan geparkeerde auto’s.

Luisterend naar de klachten, heeft de gemeente dit seizoen extra fietsnietjes geplaatst en met een paar platte schuiten in de gracht werden nog meer stallingsplaatsen gecreëerd. Ik heb er nog nooit één fiets in zien staan.

De foto is misschien niet erg duidelijk, het grijze vlak in de gracht is de boot met fietsenrek. Duidelijker is onze beloning na een kleine warme stadsronde.

Tegen muren oplopen

Het is mistig en miezerig en een bruggenloop of andere stadswandeling zit er niet meer in vandaag. De foto maakte ik eergisteren toen ik op het binnenterrein stond van wat voorheen het Legerdepot was. De geparkeerde auto achter het hek staat op de Paardenmarkt. Als je zo spiedend met een camera rondloopt, valt je oog vaak op nooit eerder opgemerkte zaken. Zoals deze muurschildering die beslist nog eens nadere beschouwing verdient. Maar niet vandaag. Dit is zo’n dag waar de schemerlampen om half vijf al weer aan gaan en een vers haakwerk op me wacht.

Meneer de president

Na die prachtige dag gisteren kregen we er gratis en voor niks nog een zonsondergang bij die mij naar het keukenraam dirigeerde om een foto te maken. Niet lang daarna zaten we in het filmhuis Loro te kijken. Een Italiaanse film over de nadagen van Silvio Berlusconi. Die film duurde tweeëneenhalf uur en dat had korter gekund. We kregen wel een aardig beeld van ’s mans karakter. De overeenkomsten met die andere president met fout haar, liggen voor het oprapen. Vol ongeduld wachten we nu op zijn nadagen. Enfin, we hebben ons bij Loro vermaakt maar niet meer dan dat. Vierentwintig uur na de bovenste foto ziet ons uitzicht er weer gewoon uit. uit

Jarige kleindochter(s)

Vandaag Eva (rechts), morgen Isabel (midden) en over tien dagen Juliët (links). Allemaal september meisjes. Vroege leerlingen en ze doen het allemaal goed op school. Leuke en enthousiaste grieten die het heerlijk vinden in elkaars gezelschap te zijn. Dat straalt de foto wel uit, hè. Vanmorgen feliciteerden we de jarige, zongen haar toe en hadden rechtstreekse beeldverbinding zoals dat heden ten dage gaat. Ze liet ons de cadeautjes zien en voelde zich erg jarig. Als Haags schoolkind heeft ze vrij vandaag. Samen met een klasgenootje ging ze een fimpje kijken. De hele koninklijke stoet zag ze jaren geleden al en heeft niet echt haar belangstelling. Als je tien bent heb je andere dingen aan je hoofd. 

Water en paarden

Groot was de vreugde bij de kleindochters toen er gistermiddag ineens paarden in de wei tegenover ons huis stonden. De paarden hinnekten, de meisjes hinnekten terug. Wat een plezier. Vanmorgen verplaatste de kudde zich weer en was ik nét op tijd om een verre foto te maken. Pfff…heb ik mijn omissie van gisteren ook weer goed gemaakt met dit zoekplaatje. Het zijn dezelfde paarden die op ons erf stonden, maar nu zonder ruiter.

De vakantievierders amuseren zich uitstekend, zowel groot als klein. Alleen heeft vanmorgen een  waterpomp de geest gegeven. Geen goede timing want heel Italië is vrij in augustus. Aan een oplossing wordt  hard gewerkt. Pfff…niets is vanzelfsprekend hier.

Stille herriemaker

Uit mijn ooghoek zag ik iets bewegen terwijl ik in de moestuin scheuten van de paradijsboom weghaalde. Ik kroop voorzichtig met mijn mobieltje in de hand naar het beest toe om een foto te kunnen maken. Op uiterst dunne poten sjokte deze krekel een beetje wiebelig door de droge aarde. Zonder geluid te maken, overigens. Op internet vond ik uit dat het de Empusa Pennata is én ik vond een duidelijker foto.

Die paradijsboom is me er trouwens ook een, zeg. Van oorsprong uit Japan, een boom die ongebreideld zijn gang denkt te kunnen gaan. Hoe meer je weghaalt, hoe meer er terugkomt. Op sommige plekken krijgt ie van ons de ruimte. Maar niet in de moestuin of de parkeerplaats. Dus.

De boom, zijn toegestane ondergroei en een illegale uitloper.

Op en onderaan de berg

Zodra we er op uittrekken, gaat mijn camera mee. Maar als we de berg af rijden voor de boodschappen, laat ik het ding thuis. Toch zie ik vaak situaties die best een foto waard zijn. Die laat ik jullie vandaag graag zien. Bij de bovenste foto rijden we op het lage deel van de berg en zijn we bijna beneden.

En dit is het uitzicht bij een van de milieupunten waar we vuilnis lossen. En dan die laatste foto. Ik was er al zo vaak langs gereden en telkens geroerd door de zorgzame liefde voor een autootje. Geen idee of deze Fiat ooit van zijn plaats komt. Aandoenlijk toch?

.