We schaften dus een soort wijnmaak-beginnerssetje aan en la cucina verandert in la cantina. Ja, de wijnboer draagt nog steeds zijn werkkleding, vooral niet op letten. Nadat het laboratorium is opgesteld met hevels, zeven, giststarters, desinfectiespullen, meetapparaatjes en ander voor mij onbegrijpelijks, starten we samen met het rissen.
Gezellig aan de grote keukentafel halen we de druiven los en hebben na een uur een bak met tien kilo druiven en een berg steeltjes. Die laatsten verdwijnen in de compostbak.
De kostbare druiven gaan in een emmer, waarin de wijnboer lange tijd met een houten stok – goddank niet met zijn blote voeten- stampt tot de boel drabbig is geworden. Waarna er nog wat hocus pocus aan toegevoegd wordt en de boel met een doek wordt afgedekt. De komende dagen zal er af en toe geroerd worden. Maar daar ga ik niemand meer mee lastig vallen.
Wonen in Caldese (Italië)
…en 's winters in hartje Delft
Wonen in Caldese (Italië) 
Jullie bewaren de steeltjes, pitjes en velletjes toch wel voor de grappa?
O, help nee Annet. We houden het even bij alleen dit project
Mooie prent, koffie zetten is ook een kunst.
je moet wat over hebben voor een lekker wijntje. Ik wens je heel veel geduld
Mijn jongste gaat zelf bier brouwen. Ben blij dat ik niet in de buurt ben want dat gaat volgens mij met heel wat rommel en stank gepaard.
Wel rommel hier maar gelukkig geen stank, Inge
Dat is nog eens een leuke hobby! 😀
Spannend!