Beeldig

‘We zullen jullie ook eens een leuke plek in Zwijndrecht laten zien’, hadden de kleindochters gezegd na een rondwandeling in Delft. ‘Er is een beeldentuin, dat is echt iets voor jullie.’ En zo kwam het dat we zaterdagmiddag in het beeldenpark Drechtoevers liepen. Aanvankelijk had de jongste er niet zo’n zin in maar na afloop zei ze uit zichzelf blij te zijn dat we gegaan waren. Ach, zo gaat het het bij jonge kinderen nogal eens. Ben je lekker thuis aan het spelen, moet je met je opa en oma uit wandelen! Als kind had ik er een bloedhekel aan om op zondagmiddag met mijn ouders een verplichte wandeling te maken. Het werd gisteren een leuk uitstapje waarbij we over en weer foto’s maakten. De echte kunstzinnige beelden en de oevers waaraan dit park gelegen is, laat ik een andere keer nog zien.

Het bos en de dieren

Het lijkt erop dat we steeds een ander wandelgebied in de buurt zoeken. Dat gaat niet echt bewust. We moesten benzine tanken en doen dit meestal in een industriegebied waar we bij de Makro voor een gunstig prijs de tank weer vullen. Is daar niet ook een park in de buurt? Ja zeker, Hof van Delfland heet het met het Abtswoudsebos als extra attractie. Nou klinkt bos wel heel royaal; je hoort voortdurend de grote weg op de achtergrond en de trein is als je goed kijkt zelfs zichtbaar op de bovenste foto.

Er wordt momenteel veel aan het onderhoud gedaan en dat was goed te zien aan de uitgebaggerde sloten en de bagger op de wal, waarin de wijnboer alweer kostbare compost zag. Maar het bos krijgt weer lucht en de vogels voeren de boventoon wat geluid betreft. In een afgezaagde boomstam zag ik een dier. Jullie ook?

In een vreemd park

Het mooie weer joeg ons bijtijds naar buiten. Per toeval kwamen we in het Wilhelminapark in Rijswijk terecht omdat we daar in de buurt een kledingcontainer wisten te staan waar we het nodige hebben ingekieperd. Het is toch bijzonder verrassend om tussen snelwegen, woonwijken en torenflats een fraai aangelegd groengebied aan te treffen. De flat is op het parkeerterrein nog te zien maar toen we verder liepen, greep het groen meer en meer om zich heen.

Net als in de Delftse Hout was ook hier een kunstmatig strandje met zwemvijver. Leden van de grote familie Nijlgans hebben in dit jaargetijde de oevers in gebruik. Zij poedelden en wasten zich terwijl wij, zittend in het zonnetje, toekeken. Voor hen en ons begon de dag uitstekend.

Na achttien jaar Delft…

…ontdekken we nog steeds nieuwe gebieden en verrassende plekken. Voorbij de TU-wijk richting Rotterdam ligt het Art Centre Delft. Het enige wat we daarvan tot nu toe zagen, is het beeld van een op zijn bumper omhoog gezette auto die we passeren als we over de A13 zoeven. Hoogste tijd dus voor een bezoek aan dit in 1999 opgerichte park. En onze monden vielen weer eens open.

Beeldhouwkunst van internationale makelij. Natuur in kunst verpakt. Bomen geplant in cirkels waaronder een groep vrouwen yoga deed. Een galerie, overal stevige banken, waterpartijen en een eenvoudig restaurant. Daar belandden we uiteindelijk voor een kop koffie. Nu we uitgevonden hebben hoe we er moeten komen, gaan we dit gebied in onze fietsroute opnemen want hier willen we vaker zijn.