Wandelen terwijl de schemer valt

Eigenlijk begonnen we gisteren te laat met ons ommetje. Eerder op de dag was ik al om boodschappen weggeweest en voor we er goed en wel erg in hadden was het vier uur. Snel, snel even profiteren van die zonnige dag. We liepen om het gebouw heen waarin wij wonen. Op de foto zien we de ingang van wat vroeger de Bibliotheek van de TU Delft was.

Even verder is de weerschijn van de zon nog in het glas in lood te zien van de centrale hal. Het was een kort ommetje samen met de wijnboer die tamelijk voorbeeldig herstelt van zijn knie-operatie. Vandaag bracht ik hem, drie weken na de operatie, naar de fysiotherapie waar hij in staat was op een fiets al echt rondjes te kunnen trappen. We houden zeker rekening met een terugval, maar de resultaten tot nu toe zijn hoopvol. We leven in een kalm tempo en dat is prima. Gelukkig staan er ook al weer wat leuke afspraken en uitstapjes in de agenda. We houden wel van iets meer reuring.

Achter gesloten ramen

Ons wandelingetje naar het Prinsenkwartier begon met een verwachte onverwachte ontmoeting. Dat zit zo. Twee straten bij ons vandaan woont Hermieneke. Zij reageert nogal eens op mijn blog en ik ook op het hare. Maar we hadden elkaar nog nooit ontmoet. Vanmiddag botsten we bijna tegen elkaar op bij ons voor de deur. Dat dit een keer zou gebeuren was volstrekt logisch maar wel onverwacht. Je kent elkaar niet en tóch weer wel. Heel leuk zo’n ontmoeting.

We waren op weg naar de tentoonstelling Behind Closed Windows. Dat viel eerlijk gezegd een beetje tegen. Virtueel is dit project van de TU Delft interessanter (klik) om te volgen, dan stap je achter elk raam een speciale expositie in met nogal wetenschappelijke onderwerpen. Dat laatste is ook logisch maar minder aan mij besteed. Enfin, we hadden een doel, een leuke ontmoeting, ik had blogstof en we zagen het laatste sneeuwhoopje op een verder vrijwel verlaten Prinsenhof.

Na achttien jaar Delft…

…ontdekken we nog steeds nieuwe gebieden en verrassende plekken. Voorbij de TU-wijk richting Rotterdam ligt het Art Centre Delft. Het enige wat we daarvan tot nu toe zagen, is het beeld van een op zijn bumper omhoog gezette auto die we passeren als we over de A13 zoeven. Hoogste tijd dus voor een bezoek aan dit in 1999 opgerichte park. En onze monden vielen weer eens open.

Beeldhouwkunst van internationale makelij. Natuur in kunst verpakt. Bomen geplant in cirkels waaronder een groep vrouwen yoga deed. Een galerie, overal stevige banken, waterpartijen en een eenvoudig restaurant. Daar belandden we uiteindelijk voor een kop koffie. Nu we uitgevonden hebben hoe we er moeten komen, gaan we dit gebied in onze fietsroute opnemen want hier willen we vaker zijn.

Hier is de Sint

Daar staan ze weer, de kinderen gekleed in Pietenpakjes, wachten in spanning op de stoomboot.

De solarboot van de TU uit Delft is voor de gelegenheid aan een roetveegpiet uitgeleend. En ook de jetski-pieten zijn dit jaar weer van de partij. Ze warmen de kijkers langs de kant een beetje op met hun capriolen.

En daar is ie dan. Welkom in Delft Sinterklaas. Fijn dat u er bent. Ik ga u snel helpen bij het inpakken van cadeautjes en het maken van gedichten. Op 5 december vieren we weer een heerlijk avondje. Maar eerst vanavond mijn schoen maar eens zetten en hopen dat de wijnboer mijn blogje leest.

Holle bomen

Op de Nieuwe Plantage staat tussen allerlei stadsreuzen, een dooie boom. Er zal vast een reden zijn om hem op deze manier langzaam te laten vergaan. Nestelplaats voor vogels of een insectenparadijs, ik kan me er van alles bij voorstellen. Of een teken voor ons allen dat de vergankelijkheid bij ons leven hoort?

In de Botanische Tuin van de TU van Delft hebben ze het speels opgelost. Daar was een keramiektentoonstelling, die wij niet echt de moeite waard vonden, tot we deze boom zagen. Over de Botanische Tuin kom ik zeker nog te bloggen, dit is alvast een eerste inkijk.

Filmlocatie

De studievereniging van studenten Civiele Techniek van de TU Delft bestaat 125 jaar. Een deel van hun geschiedenis speelde zich af in het pand waarin wij nu wonen. Op een zaterdag in november 1940 vulden honderden rumoerige studenten de hal. Op de overloop halverwege de trap met achter hen de metershoge glas-in-loodramen, stelden de bestuursleden van de studievereniging zich op. De Joodse professoren werd verboden nog langer colleges te geven. Voorzitter Frans van Hasselt nam het woord. Het leidde uiteindelijk tot de eerste grote staking tegen de Duitse bezetter. Vanmiddag werden de eerste filmbeelden geschoten van een documentaire die ter gelegenheid van het jubileum gemaakt wordt. De wijnboer, die de studenten/documentairemakers opving en van koffie voorzag, kreeg als dank een boek waarin deze geschiedenis uitgebreid verteld wordt. Frans van Hasselt overleefde de oorlog niet. 

 

 

…en het bleef nog lang onrustig in de stad

Worden de ondergrondse vuilcontainers nou ook al op zondag geleegd? Welnee, we werden wakker van het geluid van het in elkaar zetten van luifels en tafels. Nog vóór we aan de polderwandeling begonnen, zag de overkant er al zo uit. Twee kilometer was er ingeruimd voor de barbecue waarmee vandaag de introductieweek voor nieuwe studenten begint.

Rond een uur of zes waren de tafels bezet en presenteerden de diverse studentenverenigingen zich door luid hossend en zingend op allerlei voertuigen langs te trekken.

Het ziet er allemaal bijzonder gezellig uit en ik wens iedereen een mooie, succesvolle studietijd toe in Delft.

Bestemming

Eindelijk heeft het A-gebouw, zoals wij het zijn blijven noemen, vaste bewoners. Dit deel van de voormalige TU in Delft was vroeger de bibliotheek. Recent is er een opleidingscentrum in gehuisvest en daarmee is ook dat onderdeel van dit fraaie pand in oude luister hersteld. Vanuit de keuken kijken we er recht op aan. Vooral bij invallende duisternis levert dat dit leuke plaatje op. Jammer dat in het raam onze eigen huis weerspiegelt. Meestal open ik een venster voor een foto, maar in dit geval levert me dat geen goed standpunt. Enfin, neem maar van me aan dat ik er reuze mijn best voor heb gedaan.