Veertig

Er was uitgerekend dat we veertig jaar geleden voor het eerst met elkaar waren gaan eten. Daarop volgden vele ontmoetingen en er ontstond een hechte vriendschap tussen deze oud-collega’s. Dat moet zo nu en dan gevierd worden. Helaas moest een van ons op het laatste moment afzeggen wegens een langer verblijf in het buitenland. We hebben nu een goede reden om heel snel weer een afspraak te maken met elkaar.

De lunch vond plaats in een oud postkantoor in Oud Beijerland. Nooit geweten dat dit zo’n charmant plaatsje is. Een fraai Gemeentehuis, een grachtje, mooie huizen, ik wil er nog wel eens naar terug. Een kleine stadswandeling maken, de woensdagse markt bezoeken en misschien daarna koffie in de fraaie binnentuin van het Postkantoor. Onze dochter woont er niet eens heel ver vandaan, dus wie weet is zij er ook wel voor te porren.

Geveltoerist

Nu we weer in NL zijn, kijk ik ook weer televisie. Niet zo veel maar het programma Een huis vol, laat ik niet graag schieten. Er worden vier grote gezinnen gevolgd, elk gezin met zijn eigen dynamiek. Ik kijk graag naar mensen, naar gewóne mensen. De zogenaamde BN-ers kunnen me gestolen worden al zijn de families uit deze succesvolle serie inmiddels ook een beetje Bekende Nederlanders aan het worden.

Daarna is er dan in de vroege avonduren nog tijd genoeg voor een ommetje door het centrum van Delft. Het levert altijd wel wat fijne plaatjes op en we wandelen in elk geval. Dat voelt als een soort verplichting nu we geen tuinwerk doen. Een leuke verplichting.

Val niet te hard

Ons ommetje deden we gisteren laat in de middag toen de zon voorzichtig tevoorschijn schoof. De markthouders waren aan het opbreken, we postten een brief en de wijnboer kocht een ijsje. We keken even bij het filmhuis of er goede films draaien maar twijfelen zeer om weer in een bioscoopzaal te gaan zitten. Onder de poort die naar de Doelentuin leidt is nog steeds een stoeptekening duidelijk zichtbaar. In 2019 is deze door Rianne te Kaat hier gemaakt en de bijbehorende haiku las ik weer eens met aandacht en raakt mijn hart. Het leven is vallen en opstaan en dat geldt niet alleen voor kinderen maar ook de actualiteit op vele fronten.

Blad in de Doelentuin

Het zachte weer trekt zich terug. Tijd voor kille en donkere dagen. Om vijf uur gaan de schemerlampen aan en gedreven door de donkerte eten we ongemerkt wat vroeger dan we gewend zijn. Opstaan terwijl het nog donker is, valt me niet mee. Mijn biologische klok is kennelijk gevoelig voor het ritme van de jaargetijden. Maar ik trek me er niet al te veel van aan en tijdens een stadsommetje laat ik me zeker niet alleen leiden door bloeiende geraniums en viooltjes. In de Doelentuin was het grind bedekt door afgevallen blad. Het is een van mijn lievelingsplekken hier in de buurt en in alle jaargetijden mooi. Als het dan zo fraai wordt bijgehouden, wandel ik er met nog meer plezier door heen.