We kwamen in het donker aan. Niet dat we laat waren…het is gewoon om zeven uur pik donker. Het eerste dat vanmorgen gedaan werd, was dus naar buiten hollen. En schrikken van het vele opruimwerk dat wacht. Maar wél buiten kunnen ontbijten. Ach ja, dat werk dat wisten we wel. Ik ben begonnen met het snoeien van de lavendel en het ruimen van de Afrikaantjes.
De weekmarkt in Gubbio werd aangedaan, we dronken er koffie en namen meteen weer afscheid van de bareigenaren. Want komend weekend al rijden we weer naar NL. Tot die tijd is het een kwestie van doordouwen en genieten van het goede wat Italië ons te bieden heeft. En dat is veel.
Lijkt me zalig, al is het voor veel heen- en weer toch een beetje ver.
We hebben door allerlei omstandigheden een rommelig jaar achter de rug. Het is even niet anders, Anna. Maar hier in de Umbrische heuvels kan het ook koud worden en de dagen zijn kort. Dus storten we ons vol overgave snel weer in ons Nederlandse winterleven.
Goh! Wat een heen en weer gejakker. Dus feitelijk gaan jullie alleen om er te werken dat hele eind rijden? Waarom blijf je niet lekker een poosje, na alle ellende…..
Heen zijn we gevlogen, Henny. Terug gaan we met de auto die hier een half jaar stond. Ik wil er voor mijn moeder zijn in deze zware periode en het voelt zeker niet als jakkeren, hoor. We vonden zelfs die twee overnachtingen in het mooie hotel al een soort vakantie.
Een week is eigenlijk te kort, maar volgend jaar is weer een jaar. Ik wens jullie alvast een goede en veilige thuisreis!
Nou, eerst nog even aan de slag en dan in twee dagen op ons gemak terug, Inge.
Een flitsbezoek zogezegd.
Een week in totaal, Jeanne. Met het werk zijn we toch nooit klaar…
Dat is niet erg, volgend jaar gewoon verder waar we gebleven waren.