Eikels!

Net zo plotseling als gisteren de wind opstak, verdween ze vanmiddag weer. Het was geen Poly maar het waaide wel énorm hard. De luiken stonden te klepperen en takken waaiden van de bomen. Niet echt lollig als je het terrein probeert schoon te maken en je kunt weer opnieuw beginnen. Maar goed, de wind ging liggen, de krekels krekelden weer en ik schoof nog maar eens op mijn krukje over het grind in het kader van ‘groen hoort ergens anders te groeien’.

In november vorig jaar maakte ik deze foto en schreef er een toepasselijk blog bij (klik). Ik raapte toen zo’n beetje al die eikels handmatig op om hier geen zwijnenparadijs te creëren en ook om te voorkomen dat er een spontaan eikenbos zou ontstaan.

Dat eikenbos heb ik kunnen voorkomen maar dat ik niet alles opraapte, laat ik hier nog even zien. Wel knap gedaan hè, van die eikels?

Samen draaien

We reden langs het Rijn-Schiekanaal richting Rijswijk. Mooie landelijke omgeving, de bomen zijn nu op z’n allerkaalst. Met een temperatuur van een graad of zeven en met een matige wind voelt het toch wel fris en winters aan. We zijn alle twee geen goede wandelaars meer, dus we genieten maar van een autotochtje richting de Bergman Kliniek. De wijnboer heeft een totaal versleten knie en vandaag is er een afspraak gemaakt voor een vervangende knie. Dat gaat pas in november gebeuren want aan de werkzaamheden in Caldese geeft hij nog even voorrang. Zelf ga ik volgende week naar de neuroloog om te kijken of er nog verbetering te halen is met die rug van mij. Zo draaien we samen de medische molen in. De lamme helpt de blinde, zeggen we tegen elkaar als we weer eens gearmd lopen te strompelen.

Eendracht

Het zat twee jaar in het vat en was zeker niet verzuurd. Wat we in april 2020 (klik) hadden zúllen doen, deden we gisteren alsnog. Het is een belevenis om in een driemastschoener op zee te zeilen. Hoewel…er was nauwelijks wind en er werd merendeels op de motoren gevaren. Maar dan toch. Een hele dag op zee voor de kust van Scheveningen, dat is heerlijk hoor.

We zagen zeehondjes, een bruinvis en andere boten. De zon begon te schijnen, de jacks konden uit en we zaten dan weer eens op het voordek en dan weer eens achter. Met de kop in de zon en een beetje wind in de haren. Meehelpen zeilen was er voor de meesten niet bij, omdat er maar twee zeilen gehesen waren en we meer dobberden dan zeilden. Dat maakte het een helaas beetje inactief maar hé, een mens kan niet alles hebben.

Zielschip de Eendracht organiseert veel goede doelenreizen. ‘Aan boord wordt jong en oud geïnspireerd tot het bevorderen en stimuleren van teamspirit waarbij de focus ligt op discipline, samenwerken, zelfrespect en vooral je veilig voelen‘. Samen varen en mensen verbinden, dat is waar de Eendracht voor staat. We hebben dat gisteren kunnen ervaren en bedanken de bemanning, die voor het over grote deel uit vrijwilligers bestaat, hierbij nogmaals van harte. We hadden een top dag!

Poldergroen

Ze stonden me gisteren een beetje schaapachtig aan te kijken toen ik het privépad afliep. ‘Alleen maar even een foto maken, hoor’, riep ik ze toe. Dat vonden ze goed, ze hadden namelijk net een intensief uurtje achter de rug met het trainen van een schaapshond.

Hier vandaan had ik weer eens een ander perspectief op de afgeknotte molen. De wind was behoorlijk fris maar de lucht was in elk geval blauw. Dat is vandaag helaas veel minder. Grauw, koud en af en toe regen. Wél goed voor mijn huishoudelijke taakjes.

Zoek de verschillen

Kijk, er stond kerstversiering in de vensterbank toen ik op 18 december op een knipbeurt wachtte. Die zelfde avond kregen alle kapsalons (en zij niet alleen) weer te horen dat ze voor onbepaalde tijd gesloten moesten blijven. Ik was dus net op tijd, toen.

Vandaag zat ik er weer. Wachten is hier een genoegen. Het uitzicht op de Nieuwe Kerk maakt dat ik me graag even nestel op de bank voor het raam. In tegenstelling tot de vorige keer scheen vandaag de zon al lag dit stuk van het Vrouwjuttenland net in de schaduw. Met een kort koppie en tegen een snerpend koude wind in, liep ik weer naar huis. Daar dook ik met de weekendkrant en een tijdschrift in een zonnig hoekje. Ik maak een pannetje verse soep en doe verder niks bijzonders. De wijnboer sportte vanmorgen een uur, ik deed dat gistermiddag. We vinden dat we een rustige dag hebben verdiend.

Grote verschillen en oprukkend riet

Een boom die net wat zonlicht vangt, heeft nog een groen en vrolijk uiterlijk. Maar de harde wind liet vanmorgen heel wat blad dwarrelen en toont onbarmhartig de kale takken van winterse bomen.

Mooie wolkenluchten zijn er in overvloed in deze periode. Hier staat het riet hoog en wuift mee in de wind. Bij de uitkijkpost was de waterplas daardoor aan het oog onttrokken. Ik denk dat ik volgende week maar een snoeischaar meeneem. Niet zozeer om vogels te kijken maar om rietpluimen in een vaas te kunnen zetten.

Geheel volgens de voorspelling

Zomaar twee foto’s gemaakt in Gubbio. Toen de zon nog scheen. Met een vriendin die gisteravond is aangekomen, gingen we heerlijk aan de pranzo. Dat hoort zo op de zondagmiddag. Rond drie uur betrok het. Windstoten, onweer en op de terugweg naar huis stroomde de regen in kleine riviertjes de berg af en maakten de ruitenwissers overuren. Nee, geen foto’s van gemaakt. Even een klein dutje gedaan en zie, het klaart weer op. Wie weet wordt het grasveld nu ook ooit weer groen.

Zaterdag routine

Tegen de wind in steken we het Doelenplein over. Als we op zaterdag geen speciale afspraken hebben, is de kans groot dat we even koffie drinken bij Neef Rob in de Choorstraat.

Dus daar zitten we. Nou ja, ik nam een cappuccino maar de wijnboer ging voor warme chocolademelk. Van die échte, die je zelf doorroert in het glas.

Bij de Diamanten Ring kopen we brood en laten alle andere verleidingen die daar worden aangeboden, links liggen. Het verse zelfgebakken brood smaakt immers als een gebakje.

Groenten en fruit kopen we bij het fruithuisje. De wind blaast ons weer naar huis, om vier uur gaat de eerste schemerlamp al aan. Doe mij maar vaak van dit soort zaterdagen.

Op de pier van Fano

We waren vandaag een dag naar Urbino en Fano. Over Urbino morgen meer. In Fano liepen we over een pier een stukje de zee in toen ik dit paar levende voeten ontdekte. Kan daar nou iemand comfortabel liggen? Nou ja, kennelijk wel.

Ineens sprong er tussen de rotsen nog een persoon te voorschijn. Het leek wel of het in scène was gezet.

Al met al een verrassende rotspartij met mannen die net als wij genoten van de milde zon, de aangename temperatuur en een zwoele wind. Halverwege de pier was nog een man. Die zat, zoals zo vaak, geduldig op me te wachten.

Buienradar of -raden?

Uitvoerig raadpleegde de wijnboer de buienradar. Ja hoor, vanaf  halft acht zou het een uur lang lekker regen. Het begon een beetje te waaien en we hoorden gerommel in de verte. Veelbelovend allemaal. Kussens naar binnen gehaald en de eerste spatjes nog  ongelovig op onze hoofden laten neerkomen. Het waren ook meteen de laatste druppels. Nergens meer onweer te zien of te horen. Windstil. Mooie roodkleurige wolken. Dat gaat vast weer een mooie zonnige dag worden morgen. De potplanten kregen een plens uit de gieter. Zo gaat het dus niet alleen in NL maar ook al weken hier in Caldese.