Zomaar twee foto’s gemaakt in Gubbio. Toen de zon nog scheen. Met een vriendin die gisteravond is aangekomen, gingen we heerlijk aan de pranzo. Dat hoort zo op de zondagmiddag. Rond drie uur betrok het. Windstoten, onweer en op de terugweg naar huis stroomde de regen in kleine riviertjes de berg af en maakten de ruitenwissers overuren. Nee, geen foto’s van gemaakt. Even een klein dutje gedaan en zie, het klaart weer op. Wie weet wordt het grasveld nu ook ooit weer groen.
Tegen de wind in steken we het Doelenplein over. Als we op zaterdag geen speciale afspraken hebben, is de kans groot dat we even koffie drinken bij Neef Rob in de Choorstraat.
Dus daar zitten we. Nou ja, ik nam een cappuccino maar de wijnboer ging voor warme chocolademelk. Van die échte, die je zelf doorroert in het glas.
Bij de Diamanten Ring kopen we brood en laten alle andere verleidingen die daar worden aangeboden, links liggen. Het verse zelfgebakken brood smaakt immers als een gebakje.
Groenten en fruit kopen we bij het fruithuisje. De wind blaast ons weer naar huis, om vier uur gaat de eerste schemerlamp al aan. Doe mij maar vaak van dit soort zaterdagen.
We waren vandaag een dag naar Urbino en Fano. Over Urbino morgen meer. In Fano liepen we over een pier een stukje de zee in toen ik dit paar levende voeten ontdekte. Kan daar nou iemand comfortabel liggen? Nou ja, kennelijk wel.
Ineens sprong er tussen de rotsen nog een persoon te voorschijn. Het leek wel of het in scène was gezet.
Al met al een verrassende rotspartij met mannen die net als wij genoten van de milde zon, de aangename temperatuur en een zwoele wind. Halverwege de pier was nog een man. Die zat, zoals zo vaak, geduldig op me te wachten.
Uitvoerig raadpleegde de wijnboer de buienradar. Ja hoor, vanaf halft acht zou het een uur lang lekker regen. Het begon een beetje te waaien en we hoorden gerommel in de verte. Veelbelovend allemaal. Kussens naar binnen gehaald en de eerste spatjes nog ongelovig op onze hoofden laten neerkomen. Het waren ook meteen de laatste druppels. Nergens meer onweer te zien of te horen. Windstil. Mooie roodkleurige wolken. Dat gaat vast weer een mooie zonnige dag worden morgen. De potplanten kregen een plens uit de gieter. Zo gaat het dus niet alleen in NL maar ook al weken hier in Caldese.
Gisteravond rond een uur of zeven werden we ineens verrast op harde wind. Meestal een teken van een weersomslag. De temperatuur is nog steeds prima zo rond de twintig graden maar de zon, die vanmorgen nog uitbundig scheen, heeft zich achter wat sluierbewolking terug getrokken. Ik heb geprobeerd het meest kleurrijke hoekje op het erf te fotograferen. De hersthooi zit volop in knop. de blauwe regen showt haar laatste trossen en heel in de verte begint de brem te kleuren. Meer kan ik er niet van maken. We gaan straks naar Assisi waar we pelgrimerende familieleden zullen ontmoeten. Dat wordt hoe dan ook warme ontmoeting.
Een lekkere courgettesoep en een tarte tatin van rode uien en geitenkaas vormden de gerechtjes voor de lunch vanmiddag bij mijn ouders. Vanmorgen bereidde ik dat voor en de tweede helft van de middag las ik, weer thuis, mijn boek uit. Een rustige en aangename tweede paasdag. Meer valt er niet over te vertellen, want de stormachtige wind die om ons huis jakkert is ook al geen brekend nieuws. Mijn zogenaamde paasversiering, een struisvogelei onder een stolp, mag nog even blijven staan. Maar de paaseitjes die ik van mijn ouders kreeg, zijn op. Waarmee wat mij betreft ook de Paasdagen weer ten einde zijn.
De wind heeft het afgevallen blad in een hoek naast het huis geblazen. Handig. Terwijl mijn wijnboer diverse inspecties en werkzaamheden uitvoert, prop ik het gebladerte in manden en kruiwagen. Waarna ik weer hulp krijg bij de afvoer ervan. Zo, dat ruimt op. Binnenshuis snort de verwarming en zijn er geen grote ongemakken aangetroffen zoals vorig jaar, toen een paar uilen voor nogal wat ravage hadden gezorgd. Mijn nieuw aangeschafte elektrische deken is een van de beste aankopen sinds jaren. Ik lig niet meer verkrampt in een kil en klam bed en slaap als een os. Eén minpuntje is het miezerweer. Je wordt er namelijk toch kletsnat van.
Het is irritant weer. Warm, maar de harde wind zorgt al dagen voor onrustig klepperende luiken, tuintroep die naar binnen waait, matglazen ramen vanwege saharazand en takken die spontaan afbreken. Ja, ik ben blij dat het warm is en nee, ik klaag niet. Met wapperende haren zit ik tussen de lavendelstruiken en snoei de laatste exemplaren. En kijk eens wie me gezelschap komt houden. Kunnen jullie hem ook zien? Met zijn linker voorpoot houdt hij zicht vast aan een zojuist gesnoeide stengel. Bang om weg te waaien maar zonder last van wapperend haar.
Op de ene of andere manier associeer ik harde wind meer met Nederland dan Italië. Terwijl ie hier heus wel eens de kop op steekt. Vandaag is zo’n dag en meestal luidt het weersverandering in. Nadat het twee dagen buiig was en de temperatuur onder de twintig graden kwam, kunnen we donderdag of vrijdag weer een stranddagje plannen. Aan de kust kan de temperatuur dan oplopen tot 35 graden! Vooralsnog moet de marktkoopman zijn wapperende handel veilig naar beneden zien te halen. Maar mijn bloesjes hoeven dus nog even niet naar hun winterplank bovenin de kast. En dat vinden de bloesjes en ik erg fijn.
Laatst kwam ik een blogje tegen waarop iemand zegt dat ze zo van volle waslijnen houdt. Kijk maar even hier. Nou, dan ben ik verkocht hoor, want ik heb dezelfde, niet helemaal goed te verklaren, voorliefde. Zo’n was die strak tegen een gevel hangt, zie je hier vaak. Als Hollandse vrouw ben ik geloof ik meer van de wapperende was in de bolle wind. Maar goed, in de hitte tegen een schaduwgevel wil zelfs een spijkerbroek wel drogen. Voeg er een schilderachtig huisje aan toe en mijn dag kan niet meer stuk.
