Plannen zat

Nu wij dit jaar in de gelegenheid zijn hier wat langer achtereen te verblijven, schieten me knutselwerkjes te binnen die ik ooit zou verwezenlijken. Had ik niet ergens nog wat gedroogd ‘onkruid’ liggen waarvan ik een soort Caldese herbarium zou gaan maken? Of in zou lijsten? Jawel hoor. In de boekenkast onder een stapel zware boeken vond ik wat. Wel erg fragiel spul, hoe lijm ik dat netjes vast? Eerst maar eens op te foto zetten. Meer nog van planten hou ik van bomen en heb zowel hier in Gubbio als in Delft een paar lievelingsbomen. Dus die moeten ook met een blaadje in het herbarium. En daar moet dan een omgevingsverhaaltje bij en wat leuke of bijzondere herinneringen. Of er wat van komt is maar de vraag. Een schrift heb ik al, het eerste blad, van de esdoorn, ligt klaar om te drogen.

Het gedroogde onkruid gooi ik weg, voortschrijdend inzicht. Ik ga me nu op de bomen storten. Bomen die in mijn omgeving staan, wil ik bij naam kennen. Vraag aan de lezers: hebben jullie ook dit soort vage plannen waar weinig van terecht komt maar die toch blijven spoken? En waarom wil ik toch altijd dingen boekstaven? Daar ga ik nog eens diep over nadenken als ik blaadjes verzamel en droog. Laat ik alvast mijn lievelingsboom in Gubbio zien. Ik noemde hem, ook op eerdere blogs, de scheve boom. Maar vanaf nu heet ie De Scheve Eik.

Eikels!

Net zo plotseling als gisteren de wind opstak, verdween ze vanmiddag weer. Het was geen Poly maar het waaide wel énorm hard. De luiken stonden te klepperen en takken waaiden van de bomen. Niet echt lollig als je het terrein probeert schoon te maken en je kunt weer opnieuw beginnen. Maar goed, de wind ging liggen, de krekels krekelden weer en ik schoof nog maar eens op mijn krukje over het grind in het kader van ‘groen hoort ergens anders te groeien’.

In november vorig jaar maakte ik deze foto en schreef er een toepasselijk blog bij (klik). Ik raapte toen zo’n beetje al die eikels handmatig op om hier geen zwijnenparadijs te creëren en ook om te voorkomen dat er een spontaan eikenbos zou ontstaan.

Dat eikenbos heb ik kunnen voorkomen maar dat ik niet alles opraapte, laat ik hier nog even zien. Wel knap gedaan hè, van die eikels?

Bak na bak

Afgebroken handvatten en scheurtjes in de kunststof werkmanden worden eenvoudig opgelapt. Mand na mand wordt gevuld en gecomposteerd, niets wordt hier zomaar weggegooid. Het afgevallen blad laten we nog even in borders liggen, een mooie beschermlaag die nog kan verteren. Maar wat op het grind ligt, halen we al zoveel mogelijk weg. Deze eik heeft daar geen boodschap aan, die wacht nog even tot wij weer weg zijn om dan alsnog zijn blad te laten vallen.

Als ik wel eens even uitzoom terwijl we bezig zijn, dan zie ik van grote afstand twee kleine mensen jaarlijks de zelfde weerspannige strijd leveren tussen het erf opruimen en de natuur zijn gang laten gaan. Een winnaar is er niet.

En het bank verhaal van gisteren blijkt toch nog een staartje te hebben met telefoontjes naar plaatselijke filiaal, hoofdkantoor en kastjes en muren. We laten het even los voor nu. Beter voor de gemoedsrust.

Zooitje

Dan hebben we nog de rozentuin waar ‘iets’ mee moet. Begin september vorig jaar (klik) werd de uitgegroeide lavendel geruimd. Waarna we in dit voorjaar opnieuw wat aanplant zouden doen. Maar ja. Het liep anders met bovenstaand resultaat. De goudenregen die op tien meter afstand staat, probeert hier zijn kop op te steken. De laurier laat zich dan ook niet onbetuigd en eiken willen hier spontaan ontkiemen. Ga er maar aan staan. We maken een soort aanvalsplan waarbij we van de buitenrand steeds verder naar binnen werken. En vóór we de wilde peen er uit trokken, mocht ie nog even op de foto. Het is een fotogenieke plant maar hoort niet in de rozentuin. En dat zeg ik dan ook tegen haar voor ze met geurende wortel er uit getrokken wordt.

Bijvangst

Toen ik gisteren toch zo lekker bezig was tussen de bramen, raapte ik meteen deze eikels op. Ze hebben namelijk enorm de neiging te ontkiemen en doen dat bij voorkeur op een plek waar wij dat niet willen. Dus wordt het spul afgevoerd naar de rand van ons terrein. Daar zoeken ze het maar uit.

Dan aan de slag met de lavendel. Een deel verdwijnt in kleine zakjes en gaat mee naar NL, de rest mag composteren want droogboeketten geven meer troep dan geur af.

Voor het kleureffect vandaag laat ik bloemen zien die onze bloemenweide vormen.  Ze zijn maar met z’n viertjes. Droge zomer, hè.

Over honderd jaar moeten de volgende eigenaren van Caldese dit blog nog maar eens lezen. Dan snappen ze tenminste waar ze dat reusachtige eikenbos aan te danken hebben. Kwestie van ontkiemen op de juiste plek.