De kritische consument

In de Nederlandse kranten las ik dat verschillende supermarkten geen producten meer gaan verkopen die uit verre landen per vliegtuig binnen komen. Goed plan, eten dat het seizoen ons biedt, is sowieso veel beter. Dat doen ze hier in Italië altijd. Bovendien staat bij de vers producten een Italiaans vlaggetje en heb ik hier nog nooit boontjes uit Kenia gezien. Goed bezig zou je zeggen. Maar voor het aanraken, oppakken, goedkeuren of weer terugleggen van bijvoorbeeld een onverpakte paprika, moet je wel een plastic handschoentje aantrekken. Verplicht. De plastic zakjes om groenten mee te nemen vliegen je hier nog om de oren al kijkt men er niet meer vreemd van op dat wij daar netzakjes voor meenemen. Een statiegeld-automaat ben ik ook nog nooit tegen gekomen. Lege flessen gaan hier nog in de glas-of plasticcontainer. Zo valt er ook hier nog behoorlijk wat milieuwinst te behalen. En hoe men ooit van die plastic handschoentjes af zal komen, is mij nog een raadsel.

Schaamrood

Gisteravond kwamen een paar oudcollega’s bij ons eten. Bij het samenstellen van een menu ging ik praktisch te werk vanwege niet al te veel voorbereidingstijd. Voor de groenten koos ik boontjes en peulen die ik bij de Appie ongezien in de kar legde. Omdat ik nog zelfgemaakte vijgenjam had, leek mij een nagerecht met mascarpone, slagroom en wat verse vijgen wel lekker.

Egypte, Kenia, Italië en Peru waren dus de leveranciers van deze producten, die deels ook in plastic verpakt waren. Terwijl ik een voorstander ben van zo lokaal mogelijk voedsel dat hoort bij het jaargetijde. De pastinaaksoep en de runderstoof op Italiaanse wijze was gelukkig wel van Nederlandse producten gemaakt. Maar toch. Het eerst volgende etentje ga ik echt anders samenstellen.