Mijn beide oma’s waren bezige vrouwen met grote gezinnen. Ze zagen kans kleding voor hun kinderen te maken, te breien, te borduren. Oma van vaders kant was vaak op zondag aan het borduren, want stil zitten kon ze maar moeilijk.Voor een van haar dochters maakte ze een jurk met voor de pop precies zo’n zelfde exemplaar in mini-formaat. Dat poppenjurkje heb ik ooit van de inmiddels volwassen dochter, mijn tante dus, gekregen. Dat was toen ze hoorde dat ik het nog altijd jammer vond dat de poppenjurken die oma speciaal voor mij had gemaakt, er niet meer waren. Dit exemplaar uit 1942 heb ik toen in laten lijsten en is me zeer dierbaar.
(kleur bekennen 21)
Wonen in Caldese (Italië) 
Wat bijzonder. Kostbare herinnering.
Jee, wat schattig. Een waardevolle herinnering.
Opvallend Anne en Marga dat veel vrouwen nou juist op dit blog reageren. Het zal de combi zijn van oma,poppen en herinnering, denk ik.
Dit kan wedijveren met het mooiste schilderij , alleen al door de emotionele waarde.
Gr.Grt.
Ria
Klopt Ria. Mijn tante vertelde mij erbij dat ze zelf zo’n hekel had aan deze jurk omdat iedereen die zoom optilde om het borduurwerk te bewonderen. Zij stond daardoor altijd in haar onderjurk, vond ze. Ik heb dit soort informatie overigens nog wat uitgebreider opgeschreven en inclusief een foto van haar in die jurk in een envelop achterop de lijst geplakt. Voor het nageslacht.
Wat een pláátje.
Als ik het jurkje niet had ingelijst, was het waarschijnlijk al van ellende uit elkaar gevallen, Marja.
Wat heerlijk voor Saar (en voor jou) dat haar toekomstige pop kleertjes aan kan die haar overgrootmoeder met liefde heeft gebreid. En dan staat er nog een leuke poppenwagen in Frankrijk op haar te wachten. Dat meisje boft.
Wat is dat mooi, ik kan me voorstellen dat het je dierbaar is. Zelf kwam ik verleden jaar de poppenkleertjes tegen op zolder die mijn schoonmoeder voor dochter Floor had gebreid. Als ons vierde kleinkind geen meisje is geef ik ze weg, dacht ik. Daarom ben ik driedubbel zo blij met onze kleine Saar.