Toen we een week of zes geleden in Buren deze winkel binnenstapten, met de toepasselijke naam De Verleiding, werd er niet lang nagedacht. Er stond een fraaie bronzen uil te koop waarvoor de wijnboer ogenblikkelijk bezweek.
Zijn fascinatie voor uilen ontstond nadat we er twee in huis vonden. Ze waren door de schoorsteen naar beneden gevallen en hadden zich binnen uiteindelijk doodgevlogen. Sneu verhaal en een hoop troep. Inmiddels hebben we, min of meer toevallig, vijf uilen-kunstwerkjes in huis. En net zoals bij het meisje van Vermeer, is het de hoogste tijd ook weer te stoppen met zo’n verzameling. Deze uil heeft op de rand van de schoorsteen in Caldese een plek gekregen. Alleen voor de foto’s mocht ie even naar buiten.
Oh ja, die troep.
Onze uilen laten zich dit jaar niet horen. Te koud, en natuurlijk geen boom meer bij de buurman om in te gaan zitten.
De echte zijn wel de mooisten, Inge
Ik vind dat je af en toe voor verleidingen mag bezwijken. Prachtige aankoop!
Vinden wij ook en zeggen we ook nog vaak tegen elkaar. Heel kinderachtig eigenlijk, Marthy
Dat is heel verstandig, zeker als het verzamelingen betreft die ruimte innemen. Dat doet mijn Roodkapjeverzameling niet. Maar wel mijn oude meisjesboeken.
Het moet niet zo zijn dat je in ons huis alleen nog maar uilen of meisjes met parels tegenkomt, Bertie. Jouw verzamelingen zijn overzichtelijker 😉
Prachtig, ik begrijp die fascinatie voor uilen wel.
Jij hebt de echte binnen handbereik, Jeanne
🦉