Hier sta ik. Weerspiegeld in een modern kunstwerk op de binnenplaats van het Palazzo Ducale in Urbino. We vonden het heerlijk om er na een jaar of vijf weer eens terug te zijn en onze overzeese familie te laten genieten van deze mooie stad. Geïnspireerd door de portretten die ik twee dagen geleden zag, heb ik een serie foto’s gemaakt van koppen. In steen, van hout, op doek, als fresco of in een wandtapijt.
Het allerbelangrijkste portret, gemaakt door de schilder Rafaël, kreeg ik niet goed op de foto, waarschijnlijk door de belichting en het beschermende glas. Ik had op z’n minst een ansichtkaart kunnen kopen van het fraaie portret. Maar dat deed ik dus niet. In plaats daarvan laat ik deze engel zien. Waarmee iets opmerkelijks is. Hij heeft namelijk een keurig onderbroekje aan.
Mooi, die portrettenreeks. Ik zal nog eens terug moeten komen om deze mooie stad te bezoeken.
Er zijn altijd genoeg redenen om terug te keren in Italië, Marthy. Heb je Napels al gezien 🙂
Hahaha, grappig
Mooie serie en dat onderbroekje slaat alles, ha ha!
Jeanne en Bertie, daar ga ik in het vervolg dus op letten, hè. Kijken of ik nog meer engeltjes met broekjes aan tegen kom.