Leesparadijs in de open lucht

Elke minibieb die ik tegenkom, gaat op de foto. Ik heb er een zwak voor. En ik ben de enige niet. Ewoud Sanders, die zich buitenbieb-archeoloog noemt, schreef er pas een aardig artikel over in de NRC. ‘Toon mij uw buitenbibliotheek en ik zeg u wie er in een bepaalde buurt wonen.’ Het eerste kastje hangt in Delft, de tweede in Voorschoten. In het Delftse kastje stond niets van mijn gading. Maar over het Voorschotense minibiebje moet ik het echt even hebben.

We waren naar de markt geweest, ik stond met twee warme kipkluifjes in mijn hand die we van de poelier hadden gekregen en ik wilde toch een foto maken. Dus pakte ik haastig mijn mobieltje, maakte snel de kiek en verdween in de auto om te kluiven. Pas thuis zag ik er een boek in liggen dat op mijn wensenlijstje staat. Daar heb ik natuurlijk een beetje de pest over in want voorlopig kom ik niet weer in Voorschoten. Nee, als bieb-archeoloog heb ik nog een lange weg te gaan.

Ik stem wel volledig in met Ewouds laatste zin: ‘Het zijn vaak leesparadijsjes en hoe dan ook sympathieke bewijzen van opruimwoede, goedgeefsheid en letterlievend altruïsme.’

Spontane actie

Om een beetje afwisseling in ons dagelijkse wandelingetje te brengen besloten we gistermiddag naar Voorschoten te gaan. Daar bleek tot onze verrassing markt te zijn en het was er aangenaam levendig. Niet té druk maar wel gewoon gezellig. Goede markeringsstrepen bij de kramen, vriendelijke kooplieden, we hadden het direct naar ons zin. Uiteraard konden we de verleiding van een bos tulpen niet weerstaan. Spontaan veranderde ik ter plaatse onze eetplannen; bij de poelier kochten we hazenpeper, bij de groentenstal spruitjes en stoofperen. Komende week staat er boerenkool met worst op ons menu. Laat nu de sneeuw maar vallen.

Heel beschááfd

In een sneltreinvaart komt mijn sociale leven weer op gang. Vanmiddag lunchte ik tamelijk sjiek in Voorschoten met een stel oud-collega’s. Toen ik mijn kleine autootje tussen de bolides in het grind parkeerde, zag ik de een na andere heer uit stappen.

‘De heren lunchen in de serre, voor u en uw gezelschap denken we aan deze zaal, want met deze tien heren kan het misschien een beetje luidruchtig worden’ zei de man die mij als eerste ontving. Niet verkeerd toch, deze zaal? Met een blijmoedigheid die bij onze leeftijd en medische achtergrond hoort, werd in hoog tempo onze gezondheidssituatie besproken, waarna we aan een overheerlijke drie gangen lunch begonnen. De heren in de serre bleven uiterst rustig. En wij ook.

Arme schapen

Vanmiddag heb ik heerlijk geluncht in een landelijke gelegen restaurant aan de Vliet in Voorschoten. Kwestie van een jaarlijkse afspraak met vrienden uit mijn arbeidzame leven. Terugrijdend over de smalle landweg richting de provinciale weg maakte ik een paar foto’s. Toen ik mijn auto parkeerde bij het weiland, kwamen de schapen aangesneld.

Nieuwsgierig staarden ze me aan. Waarschijnlijk in de veronderstelling dat ik voer bij me had. Anders kan ik hun haast niet verklaren. Met lege handen maar met een gevuld buikje stond ik daar.

Het gemekker klonk verwijtend en met een ‘sorry schapen, bedankt voor het poseren’ stapte ik weer snel mijn warme auto in.

De winter van 2017

Vrijdagavond laat reden we door de sneeuw van Voorschoten naar Delft. Zaterdagmiddag was alle gladheid die sindsdien de wegen onveilig maakte, al weer over. Einde van de winter die 24 uur duurde? Vanmorgen zag de Delftse Hout, nog voor de zon goed en wel doorkwam, er zó uit. De toren van de Nieuwe Kerk is vaag te zien tussen de bomen. De nevelslierten leveren mooie beelden op maar ze zijn wel een bewijs van de hogere temperaturen. Hoewel ik niet echt een wintermens ben, hoop ik toch stiekem op tenminste één krakende sneeuwwandeling.

 

Eerste in de reeks

Als er dan zwezerik op de kaart staat, is mijn keuze snel gemaakt. Orgaanvlees; sommige mensen gruwen ervan maar mij mag je er voor wakker maken. Vanmiddag lunchte ik in Restaurant de Knip aan de Vliet in Voorschoten. Als ik een bootje zou hebben, kon ik voor ons huis in Delft instappen, noordwaarts varen en in Voorschoten aan land. Maar ik heb geen bootje. In de stromende regen maar wel in warm autootje tufte ik er rond het middaguur naar toe. En at dus overheerlijke en prachtig gepresenteerde zwezerik, in goed gezelschap ook nog. Decemberetentjes; er zullen er nog vele volgen.