Kerstmis

Deze oma kon het niet laten, hè? Bij de ingang van het Vermeer Centrum hoefde ik de de kleindkinderen niet eens aan te sporen. Hier is zo overduidelijk te zien dat een hoofd door een gat steekt, dat de illusie van het Meisje met de Parel compleet wegvalt en het grappig wordt.

Toen we later bij ons thuis aan tafel gingen, zei de kleinzoon zich al te verheugen op het Kerstdiner. Ik snap zijn associatie maar persoonlijk hou ik me daar nog helemaal niet mee bezig. Ik moet er nog niet aan dénken zelfs. Maar als liefhebber van goed gevulde tafels met daar omheen mensen die me lief zijn, deed zijn opmerking me wél wat. Grappig en lief, dat zijn ze, die kleinkinderen van ons.

Wabi sabi

De schoonheid van het imperfecte. Zoveel mooier dan glimmend en gepoetst. Ik denk dat ik daarom ook zoveel van Italië hou. Hier laat men rustig wat roesten en afbrokkelen. Of zou het geldgebrek zijn? Vreemd, nu ik er over nadenk. Want ik hou wel van mooi gedekte tafels, serviesgoed zonder barsten, schone kleding en een opgeruimd huis. Maar ik geef daarentegen weer niets om dure sieraden, mooie auto’s en nagels die uit een studio komen. Wat een ongerijmdheden. Verweerde spiegels, karakteristieke koppen, een stapel boeken op de grond. Allemaal ja. Meubelshowrooms, kunstbloemen en botoxgezichten, nee dus.  Ik ga toch voor het imperfecte, het wabi sabi.