Geklungel

We hadden na tien uur vanmorgen een lege agenda dus de vraag diende zich aan wat te gaan doen. We herzagen onze ideeën keer op keer en de ochtend ging heen met administratie (hij) en een keukenkastje opruimen (zij). Na de lunch reden we naar Wassenaar en Scheveningen voor wat zakelijke aangelegenheden en ik vergat om foto’s te maken. We eindigden op een terrasje op de Fred, waar de lunchroom nét ging sluiten maar we toch nog snel een kopje thee konden drinken. De eigenaar begon de tafels al leeg te halen en zette peper -en zoutstelletjes, menukaarten én plantjes in plastic kratten. Ook dat dode plantje dat links op de bovenste foto staat. ‘Gooi toch weg man’, had ik moeten zeggen. Maar zulke dingen zeg ik niet. Morgenochtend wordt het weer op tafel gezet, vrees ik.

(de Fred is de Frederik Hendriklaan, een bij Hagenaars bekende winkelstraat in het Statenkwartier).

En ik ging zo tevreden van huis

Er moest iets opgehaald worden in het Haagse Statenkwartier. Dan kunnen we aansluitend wel even in de Scheveningse Bosjes gaan wandelen, was het idee. Ik begon al op het Statenplein een eerste foto te maken. Toen één in de bosjes.

Door de bomen heen zag ik links de villa’s aan het Van Stolkpark. Zien jullie ze ook? Misschien is het toch wel leuker en afwisselender daar te gaan lopen dan al weer in een groenstrook in de stad.

Dus vergaapten we ons aan dit soort huizen. Met mooie veranda’s, grote tuinen en veel alarminstallaties. Mijn ouders riepen vroeger dan steevast ‘…en ik ging zo tevreden van huis’. Als grap, hè. ‘Je mag trouwens wel inwonend personeel hebben om de boel binnenshuis een beetje knap te houden als je zo wilt wonen’, zeiden we tegen elkaar. En heus, op het zelfde moment zagen we een Aziatische mevrouw met een poetslap de balkonrand schoonmaken. Wij keerden in elk geval weer zéér tevreden naar huis, waar de wijnboer zo lief was even de woonkamer te stofzuigen.

Rothko

Het viel nog niet mee een parkeerplaats te vinden in het Haagse Statenkwartier. Samen met mijn ouders ging ik op koffievisite bij een jarige tante. Aangezien de tentoonstelling van Mark Rothko bijna ten einde loopt, mag het Gemeente Museum zich deze dagen nog in een grote belangstelling verheugen. En dat verhoogt de parkeerdruk aanzienlijk. Nou is het bepaald geen straf om in het zonnetje door wat fraaie straten te lopen. Zeker niet toen bleek dat de Josephschool in de Van Den Eijndenstraat over zulke kleurrijke hekken blijkt te beschikken. Beetje in de stijl van Mondriaan.

(kleur bekennen 17)