Gestileerde kerstbomen

Rosanne Hertzberger (microbioloog) schrijft een wekelijks column in NRC. Vaak vind ik haar wat negatief van toon maar afgelopen zaterdag las ik het volgende met instemming. Ze schreef: Er komt een dag dat we de dagelijkse updates, de PCR-en sneltests, de quarantaine, de lockdowns, de afstand, de persconferenties kunnen laten varen. Er komt een dag dat onze immuunsystemen er klaar voor zijn en we Covid los kunnen laten. Houd moed.

Afgelopen week was de wijnboer voor een dagopname in het ziekenhuis voor een kleine geplande operatie. Gelukkig gaat het prima met hem. Daar kwam ik deze kartonnen verpleegkundige tegen. Haar oproep lees ik ook met grote instemming. Bij het verlaten van het ziekenhuis werden we verrast door deze kerstboom. Al lijken de dagen nog zo somber, er is gelukkig licht in de duisternis.

Voor de hele column van Rosanne Hertzberger klik hier

Zorgzaam

Deze vogelverschrikker jaagt hopelijk de meeuwen weg zodat de baby meerkoetjes rustig kunnen opgroeien en niet opgegeten worden. Op een geplastificeerd A4tje werd mij, argeloze passeerder op weg naar de kapper, verteld wat hier aan de hand is. Natuurlijk keek ik even in het nest. Daar zag ik drie donsjes én het achterste van een van de ouders die net een duik nam op zoek naar voedsel voor het kroost. De andere ouder en spruit nummer vier zwommen een eindje verder weg.

Het is een tamelijk keurig nest, zonder veel zichtbaar plastic afval. In de NRC van gisteren las ik dat Auke-Florian Hiemstra promoveert op zwerfafval als bron van nestmateriaal bij meerkoeten. Hij is op zoek naar burgerhelpers die een nest een tijd willen volgen. Het is dat we over een week vertrekken naar verre oorden, maar anders had ik me graag aangemeld.

Leesparadijs in de open lucht

Elke minibieb die ik tegenkom, gaat op de foto. Ik heb er een zwak voor. En ik ben de enige niet. Ewoud Sanders, die zich buitenbieb-archeoloog noemt, schreef er pas een aardig artikel over in de NRC. ‘Toon mij uw buitenbibliotheek en ik zeg u wie er in een bepaalde buurt wonen.’ Het eerste kastje hangt in Delft, de tweede in Voorschoten. In het Delftse kastje stond niets van mijn gading. Maar over het Voorschotense minibiebje moet ik het echt even hebben.

We waren naar de markt geweest, ik stond met twee warme kipkluifjes in mijn hand die we van de poelier hadden gekregen en ik wilde toch een foto maken. Dus pakte ik haastig mijn mobieltje, maakte snel de kiek en verdween in de auto om te kluiven. Pas thuis zag ik er een boek in liggen dat op mijn wensenlijstje staat. Daar heb ik natuurlijk een beetje de pest over in want voorlopig kom ik niet weer in Voorschoten. Nee, als bieb-archeoloog heb ik nog een lange weg te gaan.

Ik stem wel volledig in met Ewouds laatste zin: ‘Het zijn vaak leesparadijsjes en hoe dan ook sympathieke bewijzen van opruimwoede, goedgeefsheid en letterlievend altruïsme.’

99 Lichtpuntjes

duindoorn

‘Op zoek naar de leuke dingen in het (tijdelijk) beperkte leven’. Dat was de ondertitel van de lange rij met lichtpuntjes die in de weekendeditie van de NRC stonden. Toegegeven, het stuk is vooral bestemd voor mensen die dit jaar geconfronteerd worden met het feit ineens veel thuis zijn. Wij persoonlijk zijn daar al behoorlijk aan gewend. Veel tips van die lijst pas ik al toe in mijn leven al staat het herfstboeket van afgevallen takken (klik) er niet tussen. Dus die krijgen jullie van mij. De rest van de tips vormen een mooie inspiratiebron om nog eens op terug te komen met een blog.

geen idee

gedroogd gras, had ik elders in een vaasje staan

voor het artistieke effect liggen er wat walnoten en een veertje onder

Ik heb wat rond gesjouwd met dit breed uitstaande boeket. Ben er nog niet over uit wat de beste plek is. Maar dat is jullie zorg verder niet. Ik kom er wel uit.