Zonnen zonder shirt

Wij propten een bezoek aan de tentoonstelling van Jeanne Bieruma Oosting in een verder al goed gevulde dag. Tijd om uitvoerig rond te kijken in het oude deel bij de haven hadden we niet en dat is jammer. Maassluis is echt méér dan woonwijken gevuld met flats.

Het TE HUIS VOOR ZEELIEDEN (ja, zo staat de originele tekst op de muur) herbergt tegenwoordig arbeidsmigranten uit Oost Europa maar werd in 1902 gebouwd voor zeelieden. Voor veertig cent inclusief een kop koffie kon een zeeman er overnachten. Het pand ligt aan een straat die De Wip heet. Dat vonden wij wel geestig. Recht tegenover het museum zat een meneer voor zijn voordeur te zonnen, in ontbloot bovenlijf. Ik zal wel reuze ouderwets zijn maar ik denk dan meteen, doe dat liever in je achtertuin of trek een shirt aan. Enfin, wij hadden onze museumkaart bij ons en konden daardoor zonder betalen van de tentoonstelling genieten. En voor de man er tegenover gold dus: voor niets gaat de zon op.

Koffie in Schiedam

Van de parkeerplaats naar het huis van mijn vriendin, passeerde ik deze molen. Gebouwd in 1794 en met een indrukwekkende historie van tegenslag en branden is Molen de Walvisch sinds 2018 ook een museum. Schiedam heeft maar liefs zeven molens. Het merendeel, de brandersmolens, maalde graan voor de branders, die moutwijn stookten voor de jeneverindustrie. Om binnen de bebouwing voldoende wind te vangen, en voor een grotere opslag- en productiecapaciteit, groeiden de molens uit tot de hoogste ter wereld.

Als ik verder langs de haven naar haar huis loop, zie ik in de verte alweer een molen staan. Wat een fraai stadsbeeld biedt Schiedam toch en dan valt mijn oog ook nog op een auto die museumwaardig is. Mijn vriendin verhuisde van Breda, ook al een mooie stad, naar hier. Ze heeft even moeten wennen maar inmiddels wil ze niet meer weg. Niet zo gek als dit je uitzicht is. Voor de storm in alle hevigheid losbarstte, was ik weer thuis. Eten in huis, ramen dicht, boek op schoot. Ik kom ook de rest van de dag genoeglijk door.

Politie voor de deur

Vanaf het bankje voor ons huis ziet ons uitzicht er zo uit. En dit is het bankje met de wijnboer erop. Er zou een pakje worden afgeleverd tussen tien en één. En we wilden graag naar buiten. Dus.

Er voeren twee rubberboten, één van de politie en één van de havendienst Delft. Er zat bovendien een cameraman aan boord. Daar moest ik toch het mijne van hebben en ik sprak de havendienstmeneer even aan. Men is bezig met een voorlichtingscampagne over waar je wel en niet mag varen, zwemmen en boten aanmeren, vertelde hij. Samenwerking tussen de gemeente en de Provincie, vertelde hij erbij. Tweehonderd kilometer verderop heeft het water voor immense problemen gezorgd en is het leed niet te overzien. Hier is het een en al waterplezier. Het valt maar moeilijk te rijmen met elkaar.

Historisch wandelen

De toren die we aan het eind zien, is die van de Oude of Pelgrimvaderskerk. De deur stond open, een beetje argeloos liepen we naar binnen. Men stond op het punt een dienst te beginnen, dus slopen we er weer snel uit. Het is dit jaar vierhonderd jaar geleden dat hier vandaan pelgrimvaders vertrokken naar Amerika. De haven werd al in de twaalfde eeuw gegraven en hoorde aanvankelijk bij Delft. Tot 1795 was Delfshaven zelfstandig en werd in 1886 geannexeerd door Rotterdam.

Stadsbrouwerij De Pelgrim kon ook op belangstelling van mijn fotomodel rekenen. Waar we ook met ontzag naar keken was het geboortehuis van Piet Hein. Met terugwerkende kracht is hij van zijn voetstuk aan het vallen want hij was meer een rover dan een held. Overigens staat zijn standbeeld een eind verderop nog levensgroot op zijn sokkel. Ach ja, de geschiedenis wordt vaak herschreven, elke tijd biedt zijn eigen blik op het verleden. Het geboortehuis was fraai gerestaureerd en op het wapenschild zien we Piet Hein afgebeeld door een vogel (piet) en een hein (brug).

Overtreffende trap

We begonnen boven aan dek en lieten ons direct imponeren door de hoogste windmolen van Nederland. Die is nog in de testfase maar zal uiteindelijk deel gaan uitmaken van een windmolenpark op zee. De boot waarmee de staanders van deze molens vervoerd gaan worden, is daartoe speciaal uitgerust en kan zelf vier staanders vanonder zijn eigen bodem de zee in laten zakken om het enorme gewicht stabiel te houden tijdens het plaatsen.

Uiteindelijk gingen we benedendeks zitten want het was toch wel erg fris. Vandaar uit zagen we het grootste containerschip liggen met een ‘kleine’ bunkerboot ervoor. Het is onvoorstelbaar dat dit hele gebied pas sinds 2008 is ontwikkeld. En de ambities zijn enorm. Binnen dertig jaar zullen alle activiteiten CO2 neutraal moeten zijn. De Rotterdamse haven pakt de handschoen op, las ik. Daar heb ik echt alle vertrouwen in na wat wij gisteren hebben gezien.

Familie-ontmoeting

Zwager en schoonzusje uit Colombia waren dit jaar opnieuw in Europa en staan al bijna weer op punt van vertrek naar huis. Hoogste tijd dus om elkaar te ontmoeten. Zijn er lezers die herkennen waar we zijn?

Zo’n mooi Nederlands stadje waar vooral ons schoonzusje enorm van geniet. Zij blijft herhalen dat ons land zo mooi is en vraagt zich altijd af waar de árme mensen wonen.

Enfin wij reden er in anderhalf uur naar toe, maakten met elkaar een korte wandeling langs de haven vóór zich nog vrienden toevoegden aan ons kleine gezelschap. Omdat we voor de buien en het onweer thuis wilden zijn, lieten we het beroemde museum aan ons voorbij gaan.

Haven

Elke week een foto-opdracht krijgen met ander thema. Die foto op het blog of anderszins in de openbaarheid brengen. Dat ga ik eens uitproberen de komende tijd. Ik duik in mijn archief of maak er speciaal een foto voor, het geeft me meteen weer inspiratie. Niet dat ik niet meer weet waarmee mijn blog te vullen, maar toch. Vandaag de haven van Napels waar we een jaar geleden waren. Een echt spannend verhaaltje levert het niet op, merk ik nu al. En dat ik vandaag de kruidenhoek van de moestuin grondig heb geschoond en geschoffeld maakt het er verhaaltechnisch ook niet beter op.

Waterstanden

Je maakt wel eens een foto waarvan je later denkt: wat moet ik er eigenlijk mee? Je wordt getroffen door de schittering van het water op de zijkant van een schip. Je zit op een bankje aan de haven en voelt je intens tevreden. Je drukt nog maar eens af, en nog eens. Thuis op de laptop zie je het resultaat. Mooie lichtval, aardige vlakverdeling, fijne kleuren. Ineens weet je het. Die foto gaat op het blog. Herinnering aan Brindisi. En een aardige vooruitwijzing naar de binnenvaart in Nederland waar we vanavond weer op uit kijken.