In ganzenpas naar de kringloop

Vandaag pakken we één van onze lastigste klussen aan, namelijk het opschonen van de boekenkast. Harde keuzes dienen er gemaakt te worden want voor elk boek dat het huis binnenkomt, moet er ook weer één uit. Ondanks minibieb en e-reader kopen en krijgen we nog steeds boeken. Dat kan maar niet ongebreideld door gaan. Net zo min als bij deze twee ganzenfamilies die we vorige week tegenkwamen. Eén stel met vijf koters, het andere met zes. In vrede samen langs de slootkant. Het mag er dan allemaal schattig uitzien, de populatie wordt wel erg groot en de overlast ook. Twee kratten boeken verdwijnen er naar minibieb en kringloop. Dat kun je met gansjes niet doen. Ik gun ze van harte hun leven en familiegeluk maar waar laten we al dat spul?

Geel in de hoofdrol

Nog even een foto van gisteravond toen twee trotse meisjes het resultaat lieten zien van de zelfgemaakte pasta die hier te drogen hangt. De gerechten zoals ze op ons bord terecht kwamen, staan op FaceBook onder mijn blog van gisteren, voor wie dat graag wil zien. Ik kan er aan toevoegen dat we echt heerlijk hebben gegeten.

Vandaag is het zonnig. Gelukkig. We hebben uitgebreid over de weekmarkt van Gubbio gelopen, waar ik dit rek met zonnig gele kleding zag. De kratten vol jonge ganzen wekten zowel vertedering als een lichte afschuw vanwege het opeengepakt zitten.

Straks wordt er nog een wandeling gemaakt vanaf de Basiliek boven op de Monte Ingino naar beneden, het centrum van Gubbio. De vakantievierders vermaken zich uitstekend en wij met hen.

Waar zullen we ons vestigen?

Het geluid van nijlganzen herken ik inmiddels feilloos, maar waar kwam het vandaan? Ik zag dat dit stel de dakgoot van ons gebouw had uitgekozen om luid gakkend hun territorium te verdedigen. Ik vind het wel effectief. Zo weet iedere overvlieger dat hier beneden in de groenstrook voor ons huis, een nieuw gezin gesticht gaat worden. Of willen ze zich samen aansluiten bij een troepje dat een kolonie heeft in de Delftse Hout? Ik verzin ook maar wat. Bij mijn ouders voor de deur trof ik een lege slootkant aan. Plaats genoeg voor een nieuwe nederzetting. Maar ja, om daar nou luid gakkend een stel ganzen proberen naar toe te lokken, zie ik mezelf niet snel doen.