Voorbij het gouden uur

Het was er nog niet van gekomen; onze bruggenloop. Wegens te druk en te warm. Maar gisteravond na het eten maakten we dan eindelijk weer ons vaste rondje. Hier en daar zaten nog mensen te barbecueën langs de waterkant. We controleerden nog even hoe het met de familie Meerkoet gaat. Heel in de verte dobbert in het kroos van de Vlamingstraat een uitgebreide eendentroep die kennelijk het nest hebben verlaten. Wij wandelden bedaard verder. Ik maakte een nieuwe foto van het pand waarin wij een appartement hebben en pas vandaag mijn blogkop maar weer eens aan op de actualiteit. Toen we bijna bij de tweede brug waren, kwamen we onverwacht een nichtje van de wijnboer tegen. Samen met haar man maakte ze een stadswandeling door Delft. Zelf wonen ze in Rotterdam maar hebben nauwe banden met Delft vanwege het hier opgroeien van de één en werk van de ander. Het praatje op straat werd vervolgd door een kopje koffie en later een wijntje bij ons. En zo kreeg de zaterdagavond een verrassende en uiterst gezellige wending.

Alles bloeit

In de Vlamingstraat hebben de bewoners zich uitgeleefd met geveltuintjes en ook de kleine groenstroken tussen de parkeerplaatsen zijn gevuld, zoals hier met cosmea. Het is heerlijk om aan het eind van de middag met z’n tweetjes een kleine stadswandeling te maken. Dus dat doen we regelmatig. Deze meneer vulde zijn gieter met grachtenwater en zakte daarvoor even sierlijk door de knieën.

Jullie snappen vast wel dat we in gedachten vaak op ons Italiaanse erf zijn en graag weer willen zorgen voor onze eigen planten en wijngaard. Zodra het maar enigszins kan, reppen we ons die kant weer op.

Observeren

Twee grachten passeer ik tijdens mijn dagelijkse ommetje. Het Rietveld en De Vlamingstraat. Beide grachten leiden naar het centrum waar in de verte de toren van de Nieuwe Kerk op de Markt te zien is. Toeristen lopen hier met open mond te kijken, voor mij is het dagelijkse kost al helpt het om een camera mee te nemen. Niet dat ik de toerist wil uithangen maar wél omdat ik als fotograaf intensiever naar mijn omgeving kijk. Ook zonder camera, trouwens.

Op de Hyppolytusbuurt zag ik een beetje een treurige jongen in een herfstige omgeving zitten die ik wel op de foto moést zetten. Mogelijk is hij juist heel opgewekt aan een rustpauze begonnen nadat hij net een lastig tentamen achter de rug heeft. Kop op, jongen, denk ik dan. Je hebt het vast gehaald.