
Echt bijzonder is het stadje niet maar een Italiaanse sfeertje heeft Gualdo Tadino wél. Aan de gevel van het gemeentehuis hangen netjes in houders de officiële vlaggen van Italië, de Europese gemeenschap en de Provincievlag. Daaronder zijn aan de balustrade nog de vlaggen gehangen die sympathie en meeleven uitdrukken.

Dan is er ook een straat die bestaat uit traptreden en terrakleurige huizen. En dit allerschattigste groentewinkeltje maakt het beeld voor mij compleet. Hoewel het ook in een Frans of Spaans dorp niet zou misstaan.

We dronken even koffie in de hoofdstraat waar de auto’s zowat over je voeten rijden als je tegen de gevel op een miniterrasje zit. Want de Italiaan wil wel graag vlak voor de deur van het gemeentehuis kunnen parkeren en het kleine plein ervoor staat vol met auto’s. Die ik dan weer niet op de foto zet want ik deel voor de buitenwacht toch liever de idyllische beelden.
Wat een snoeperig winkeltje! Ja, dat doe ik ook, hoor, de lelijke dingen weglaten. Vaak zijn die lelijke dingen vooral: veel geparkeerd blik.
Aaah dat winkeltje… ik krijg zo’n vakantiegevoel!
Daar zou ik klant zijn, zo’n *p*r*a*c*h*t*i*g* winkeltje!
Lie(f)s.
Ik zou het ook zo doen… Je moet het gewoon positief bekijken.
Dat is nog eens je reinste geschiedvervalsing. Wij dromen wel verder met die sfeerfoto’s van jou!
Dat is echt een schattig groentewinkeltje. En ik hou ook van de kunst van het weglaten 😀
Ik heb ook de neiging om alleen maar het moois te laten zien maar vind dat tegelijkertijd verkeerd van me. dus af en toe…..