‘Waar kennen jullie elkaar van?’ vroeg degene die op ons verzoek de foto maakte. ‘We zijn oud-collega’s uit een ziekenhuis’, was het antwoord. Voor het eerst konden we een lunchafspraak maken, de vorige keer, ruim twee jaar geleden, zaten er nog werkenden in dit gezelschap en dineerden we. Dat we inmiddels allemaal – al dan niet vervroegd – gepensioneerden zijn, klinkt ons toch nog vreemd in de oren. En wat hadden we veel bij te praten en wat pakten we de draad weer moeiteloos op. We heten de Club van Acht en dat blijft zo al is er een verdrietige reden waarom we hier maar met zeven zijn. We waren voortdurend in gedachte bij de ernstig zieke vriendin die we hier zo misten. Vriendschap in goede en in slechte tijden.
Wonen in Caldese (Italië) 
Leuk, zo’n ontmoeting maar met een verdrietig randje
In gedachten blijf je altijd hangen op een bepaalde leeftijd. Voor mij is dat 35 en zo blijft pensioen altijd iets van later 😀
Mooi zo’n vriendschap en verdrietig dat er een iemand niet bij kon zijn.
Mooi!
Weer gezellig bijkletsen
Wat fijn zo’n groep! Ik heb een club van zes klasgenoten.
Mooi, zulke vriendschappen en het is te hopen dat de achtste er de volgende keer weer bij is.
Hopelijk komt het tegen de volgende ‘vergadering’ weer goed…!
Lie(f)s.
Ook dat zijn perikelen van het ouder worden, we hopen natuurlijk allemaal 100 te worden en dat in goede gezondheid, maar ik vrees dat dat niet voor iedereen is weggelegd.