Om niet al te zoetsappig over Italië te schrijven kan ik natuurlijk ook wat lelijke dingen laten zien. Passen die antennes dan wel op de daken in een middeleeuwse omgeving? Tuurlijk, er moet geleefd worden. En alle kabels buiten langs de huizen is hier heel gewoon, maar fraai is het niet. Op mijn blog over Mooi Montone (klik) kreeg ik van Willem een uitvoerige reactie. Ik citeer: ‘Heb bij dergelijke plaatsen altijd een dubbel gevoel. Hoe mooi het ook zijn mag, maar de mensen die erin wonen worden wel op veel manieren beperkt in hun doen en laten. Allemaal ten bate van een of ander ‘hoger’ doel. In dit geval toerisme’.
Willem heeft hier een punt. En dus was ik bijna verheugd dat ook Montone zijn rommelhoeken kent en er blijkbaar geen monumentenpolitie is die overjarige kerstbomen en uit elkaar vallende stoelen of banken verbiedt of verbaliseert. Er moet ruimte zijn voor lelijkheid want des te beter valt de schoonheid op.
Wonen in Caldese (Italië) 
Toch zijn die lelijke plekken ook wel weer ‘mooi van lelijkheid’. Tragisch verhaal van Willem, monumenten in stand houden mag natuurlijk nooit ten koste van mensen gaan.
Overal waar je schoonheid vindt is ook iets lelijks te vinden, volmaaktheid bestaat niet. Gelukkig maar!
Daardoor blijft het levend. Ik schrok trouwens wel een beetje van het verhaal van Willem, daar zou ik wel wat meer van willen weten
Ik zal de details laten voor wat ze zijn; mijn ouders leven allebei niet meer, maar in de jaren ’50 was monumentenzorg een weinig flexibele club die uitsluitend oog had voor het gebouw en geen enkele interesse in de eigenaren/bewoners. Laat staan of die enig woongenot hadden.
Als er een hiernamaals bestaat hoop ik voor mijn vader dat hij een bepaalde hoogleraar niet tegenkomt in die dimensie, want hoe zachtaardig mijn vader doorgaans ook was, hij zou de man alsnog aanvliegen.
Hoe hoog het mijn vader zat illustreert het volgende: Tijdens een militaire oefening in de omgeving zei hij tegen mij, op dat moment een jaar of 10, “Als jij later soldaat wordt, zorg dan dat je bij de tanks komt en rijd een keer met de tank dwars door het huis” Het ging nota bene over het huis waarin hij geboren was en zover we na hebben kunnen gaan vanaf midden 17e eeuw familiebezit.
Dit is het wat ik er nog over kwijt wil.
Dat is een heftig en tragisch verhaal, Willem.
Dat is erg.
Je moet (ook) kunnen leven!
Lie(f)s.
En toch zie ik liever een mooi gerenoveerd huis… Eigenlijk ben je dat aan de omgeving verplicht.
Maar daar moeten wel de centjes voor zijn, Sjoerd