Gisteren las ik op mijn e- reader Mijn vaders hand uit. Een maand geleden las ik Hartritme, een boek dat ik vanwege de boekenweek aangeschaft had. Mijn vaders hand gaat over de jeugd van Bart Chabot en de verstoorde relatie met zijn ouders. Het is niet moeilijk om je voor te stellen hoe Bart als kind was. Want ook als volwassen man maakt hij nog steeds een jongensachtige indruk. Ik vond het ontroerend maar vooral ook verbijsterend. Wat een negativiteit vertoonden de ouders ten opzichte van hun zoon.
Hartritme verhaalt over zijn leven en de vriendschappen met mannen als Herman Brood, Martin Bril en Ronald Giphart, afgewisseld met een gezinsvakantie van hem, zijn vrouw en hun vier zonen. In dit boek viel me zijn schrijfstijl niet altijd mee. Op de een of andere manier vind ik de man erg sympathiek en las daardoor beide boeken met veel interesse. Nu staat ook Confettiregen van Splinter Chabot, zijn zoon, nog op mijn wensenlijstje. Dat boek bereikte nummer 1 in de Regenboog top 100 aller tijden (een lijst met lhbti-boeken).
Wonen in Caldese (Italië) 
Mooi he zo’n andere kijk op iemand. Ik werk al 20 jaar in het HMC voorheen Bronovo ziekenhuis en daar woont hij. Tussendemiddag als wij buiten liepen kwamen Bart altijd tegen met zijn zonen, die bracht hij in de bakfiets naar school. Zo’n leuke man met zijn zoons en zo lief hoe hij met hun omging. Ook mijn blik is toen veranderd. Boeken heb ik eigenlijk nog niet gelezen, misschien toch eens doen.
Confettiregen las ik al een poosje geleden, schitteren boek.
Nog nooit van die schrijver gehoord. Nou ja, ik kan ook niet alles bijhouden 😉
Die man is zó druk
Ik wil ze zeker nog lezen. Ze lijken mij ook aardig, Bart en Splinter
Ik kan me hem ook heel goed voorstellen als kind. Wat is het toch erg als een beetje ‘buiten de norm’ zo wordt afgestraft.
Ieder huisje heeft zijn kruisje zeggen ze wel eens. Maar de een wordt hier harder door geraakt dan de ander. En reageert daar ook anders op.