Vaak hebben projectjes een lange aanlooptijd. Neem nou de nieuwe pergola. Daar zijn we sinds vorig jaar al over aan het onderhandelen. De ene leverancier beloofde te komen maar zag bij nader inzien af van de klus. De ander had het eerst heel druk, kwam uiteindelijk de maten op nemen, ging toen op vakantie en juist toen ie zou afleveren ging zijn vrachtauto stuk.
Maar gelukkig, kort vóór we hier vertrekken reed er dan toch een vrachtautootje het erf op. Zelf hadden we al ruim een week eerder de vorige pergola gesloopt, voor zover dat nog nodig was (sorry Harry). De kiwi hebben we drastisch ingekort en ja hoor, hij staat. Een subtiele stevige pergola waarvan je straks als de kiwi weer volgroeid is, nauwelijks meer iets van terugziet.
Het beeld is een beetje vertekend, de schemering zette al in en het was regenachtig. Kortom deze foto is meer voor mezelf als archiefmateriaal dan voor de bloglezers. Moet een keertje mogen.
Wonen in Caldese (Italië) 
Ik kan het me anders prima voorstellen hoor!
Ooit (blog)zien we hem in volle glorie!
Lie(f)s.
Lijkt me prachtig als ie helemaal begroeid is.
Ik hoop het volgend jaar te kunnen laten zien, Judy en Lies.
Ik begrijp wat je bedoelt met je pergola, daar gaat het om. Wij hadden deze zomer een beetje ervaring met dat soort dingen.
Onze buitenlandse huishoudens lopen aardig synchroon, Marthy
En wordt dit volgend jaar een schaduwplek? Ben benieuwd!
Nou ja, ik eigenlijk ook Jeanne. Het was het ’t afgelopen jaar in elk geval wél.
Ja, dan denk je achteraf: dat dàt zo lang moet duren. Maar, hij staat 😀
De aanhouder wint, Inge.
Inderdaad, voor het archief…
Het kan niet altijd even sfeervol Sjoerd