Niemand perst zijn eigen olijven. Die breng je naar een frantoio, vaak gevestigd op een landbouwbedrijf. Daar houdt men, net zoals bij de wijncoöperatie, het persloon in natura achter. Wij hebben behoorlijk veel olijven dit jaar en we willen gaan plukken maar de perserijen zijn nog niet geopend. We kunnen gelukkig de klus uitbesteden aan onze tuinhulp, die zal ze oogsten als wij hier eind van de maand vertrokken zijn. Het scheelt ons veel werk maar een beetje jammer is het wel, we hadden het graag gedaan.
Rinus staat nog steeds op wacht. Inmiddels verschoten en verbleekt keek hij toe hoe ik de frambozen terugsnoeide. Bovendien houdt hij een oogje in het zeil bij de aardbeien. Of we die nog rood zien worden, is twijfelachtig maar hij heeft beloofd de hazen op een afstand te houden. Misschien kan onze olijvenplukker er dan zijn voordeel nog mee doen.
Als het kon zou ik er nog even van genieten.
We hebben afspraken in NL, Sjoerd dus we gaan echt terug.
ja, het zou fijn zijn als er nog wat aardbeien zouden rijpen. Wij moesten onze aardbeien ook wat te vroeg achter laten.
Het weer is zo wisselvallig Marthy dat het vast niet meer gaat lukken met die aardbeien.
Ja dat is jammer, kan ik me voorstellen. Ik heb nog nooit olijven geplukt, lijkt me leuk.
Wij noemen het altijd meditatief werk, dat olijven plukken. En je krijgt er zachte handen van Bertie.
Mooi… -> Rinus!
Lie(f)s.
Handig geregeld, zo’n olijvenperserij. Rinus staat er inderdaad wat verbleekt bij. 🙂
Die Rinus heeft het er maar druk mee!
Mooi nostalgisch leven hebben jullie daar toch maar.
Vrolijke groet,
Het ritme van de natuur is hier meer voelbaar dan in ons stadse leven in NL, Rob. En dat leven hier is daarom extra aantrekkelijk.