Op zoek naar David

Op de een of andere manier is hier ooit een kabouter terecht gekomen. Vóór onze kleinkinderen dit jaar hier kwamen, had ik hem ergens verstopt, er een foto van gemaakt en naar de twee meisjes toe gemaild om ze alvast in de stemming te brengen. Dat verstoppen is doorgegaan. Zij verstopten de kabouter, die de naam David schijnt te dragen, op hun beurt weer voor de andere kleinkinderen die hier vakantie kwamen vieren. Ook hun ouders begonnen zich ermee te bemoeien en nu waren wij aan de beurt want deze boodschap ontvingen wij bij aankomst maandag.

Al diezelfde avond liepen we te zoeken. Op de eerste etage vanwege die 15 stapjes. Het voert te ver om alle berichten die over de familie-app gingen hier weer te geven. Dat we vanuit de logeerkamer ‘zouden kunnen horen als ie een scheetje liet maar niet zouden ruiken’ en andere aanwijzingen volgden. Nergens was David te bekennen. We hebben best wel wat te doen hier, dus lieten we het weer even los, maar het zat ons niet lekker. ‘Daaaavid, waar bèèèèn je?’ was mijn noodkreet vanmorgen op de app. Daar volgde de laatste beslissende aanwijzing, de bovenste foto met een stenige achtergrond. ‘Trovato!’ appten wij geheel opgelucht terug. Waarna we de onderste foto toegestuurd kregen. Wij gaan voorlopig de ladder niet op om hem te halen. David overwintert in de duivennis.