
Hij vraagt nooit naar je naam maar koppelt gezicht bij de fiets. Nou had de wijnboer mijn fiets weggebracht voor een nieuwe voorband maar was niet in staat gebleken hem ook weer op te halen. Ik was dus benieuwd hoe het gesprek vanmorgen zou gaan toen ik mijn fiets weer op kwam halen. ‘Mijn man heeft hier mijn fiets gebracht’, begon ik. ‘ Dat moet deze Peugeot zijn’, riep de man prompt. ‘Hoe weet u dat?’ vroeg ik. ‘Hij staat er al een paar dagen’ was het simpele antwoord. En dus kreeg ik, na betaling, mijn fiets weer mee. Wat een vertrouwen in de mensheid. Ieder ander had ook om die fiets kunnen vragen. Het heeft vast alles te maken met mijn goudeerlijke gezicht.


Vast!
Fijn dat vertrouwen!
Soms, heel soms gaat het nog zo
Vrouwjuttenland zeker? Je verhaal klinkt bekend.
Jij kent onze Pappenheimers, Hermieneke