Deze oma kon het niet laten, hè? Bij de ingang van het Vermeer Centrum hoefde ik de de kleindkinderen niet eens aan te sporen. Hier is zo overduidelijk te zien dat een hoofd door een gat steekt, dat de illusie van het Meisje met de Parel compleet wegvalt en het grappig wordt.
Toen we later bij ons thuis aan tafel gingen, zei de kleinzoon zich al te verheugen op het Kerstdiner. Ik snap zijn associatie maar persoonlijk hou ik me daar nog helemaal niet mee bezig. Ik moet er nog niet aan dénken zelfs. Maar als liefhebber van goed gevulde tafels met daar omheen mensen die me lief zijn, deed zijn opmerking me wél wat. Grappig en lief, dat zijn ze, die kleinkinderen van ons.
Ze zijn natuurlijk geweldig leuk, zoals al onze kleinkinderen. Die foto’s zijn erg grappig
Ja, toevallig hè dat wij bloggers zulke leuke kleinkinderen hebben, Bertie
Heerlijk om dan weer met het hele stel aan tafel te zitten maar mag ik nog even wachten?
Dat mag, Marthy
Nog minder dan 140 dagen tot Kerst, dus haal de recepten maar te voorschijn 🙂
Ik wacht nog even, Els!