Het was babygehuil dat mij naar het open raam deed lopen. Daar liep een jonge vader wiegend met een krijsende baby. Ik verzin daar dan het verhaal wel bij. Dat ze al van alles hadden geprobeerd thuis om de kleine stil te krijgen. En toen maar besloten even langs de waterkant te gaan zitten met het kind. Misschien zou het kalmeren.
Dan toch nog maar even voeden? Het was warempel twee minuten stil. Uiteindelijk was ook dat geen succes, het huilen hervatte. Een beetje mismoedig droop het gezinnetje weer af. Pril ouderschap. Ik weet nog precies hoe het voelde.
Wonen in Caldese (Italië) 
Oja, dat roept bij mij ook wat op. Poeh! Mijn baby was een huilbaby, wanhopig was ik. Tot het zomaar ineens over was.
Ja hoor, ik weet het ook nog heel erg goed. Wij hebben wel eens rondjes gereden in de auto. En eens op een camping, midden in de nacht aan de wandel met de brullende baby in de kinderwagen.
Ach gut, en dan ben je als jonge ouders ook nog zo onzeker. Doe je het allemaal wel goed?
Oh ja, een huilende en niet stil te krijgen baby …… kan het me nog goed voor de geest halen
Afgelopen zaterdagochtend liep ik met een hummeltje van een paar maanden over het strand van Blijburg.
Gelukkig waren vader, moeder, tante en grote broer binnen handbereik.
Soms wordt ik vrolijk begroet. Maar al te vaak krijg ik een huilpartij in mijn gezicht.
De borst van mama blijft het belangrijkste voor deze kanjer.
Mooi blog.
Vrolijke groet,
Ach ja, met van die moeilijke uurtjes!