In dat hele grote huis waar we een paar weken geleden onder leiding van een alleraardigste Italiaanse kookten, kregen we na afloop nog een rondleiding. We kwamen op de begane grond terecht waar in het verleden de olijfoogst binnen werd gebracht. De ruimte alleen al, deed mij watertanden. Maar ook de kleuren van de oude olijfvaten en het ambachtelijke van die houten tonnen; ik had er zó wel een onder mijn arm mee naar huis willen nemen.
Er stond ook nog een soorteermachine voor olijven inclusief oude aandrijfriemen. Museumstukken die helaas staan te verstoffen.
Ja, ik héb wat met oude en ingeleefde spullen maar ik zie ook wel in dat dit soort familiebezit ballast kan zijn. Ik ben blij dat ik er even naar mocht kijken. Ik wíl helemaal niet zo’n ton hebben. Nou ja, misschien de kleinste.
Ja, prachtig om te zien maar laat ze toch daar maar lekker staan;-)
Ja, ook ik zou graag zo’n ton willen.
Maar laat ik eerst gaan fantaseren wat ik er allemaal mee zou kunnen doen.
Nostalgische groet,