Het wonen in twee landen maakt dat we voortdurend vergelijken. ‘Typisch Italiaans’ zeggen we dan. Of ‘echt Hollands’. Ik hou van allebei. Van de charme van gevels waarin de geschiedenis én de electriciteitsdraden zo zichtbaar zijn. De grove stenen, de luiken; onmiskenbaar voor onze middeleeuwse stad hier in het hart van Italië.
Een fraai contrast met deze Nederlandse gevel. Hier heerlijk ouderwetse gordijnen in een raamkozijn dat strak in de lak zit. In beide huizen zou ik graag binnen willen kijken.
En dat is nou het leuke van bijvoorbeeld een programma als Binnenste Buiten. Daar wordt je als kijker meegenomen in diverse huizen. De eigenaren stappen trots rond en vertellen wat hen bewoog bij het inrichten. Vaak verrassend. Of ik het nou mooi vind of niet, als er een ziel in zit, ben ik dik tevreden. Helaas is het programma aan zijn zomerstop toe. Op 2 september zit ik klaar voor het volgende seizoen.
Wonen in Caldese (Italië) 
Ik vind het een aardig programma, maar meestal vergeet ik te kijken. Het koken vind ik het leukste onderdeel. En dan die aandoenlijke manier waarop mensen hun huis laten zien en alles lopen te verklaren. Altijd die enorme tafels ‘voor het gezellig eten met onze vrienden en familie’. Ik vraag me dan af: waar komt die zorgelijke groeiende eenzaamheid in Nederland dan toch vandaan als iedereen alsmaar zo gezellig zit te eten met elkaar?
Weer een programma dat ik tot op heden heb gemist maar niet miste. Ik zal in september eens kijken.
Veel koken, huizen kijken en natuur onderwerpen. Geen kunst dus misschien mis je echt niets, Bertie
En dit is dan de keuken. Alsof wij dat niet zien Wieneke! Alle clichés uit de woonbladen komen langs en toch is het een aardig programma. Die eenzamen moeten we met z’n allen uitnodigingen aan onze lange tafels.
Vanmiddag maar weer eens een eenzame ziel bezocht. Oren tuten nu gigantisch want er moest nogal veel verteld worden. ‘Er zijn dagen dat ik niet een keer mijn stem hoef te gebruiken’, zei ze nog toen ik vertrok. Heel gek, het schijnt dan zo te zijn dat eenzamen zelf ook niet meer de moed/zin/kracht hebben om eens iemand op te bellen of een afspraak met een ander te maken. Misschien dat ik haar zover krijg dat ze naar een gymnastiekclub voor 55 plussers gaat. Ik zal in ieder geval zeggen dat ze bij jou aan tafel kan, Emie 🙂
Emie: van harte welkom! Wel heel fijn dat jij de moeite neemt haar te bezoeken. Er is inderdaad vaak moed voor nodig om zelf het initiatief te nemen.
Binnenste buiten heb ik nog nooit gezien maar je blogje is leuk.
Toch in september maar eens gaan kijken Marthy. Ik weet zeker dat je het ook leuk vindt. Het is het enige programma dat ik zie, meestal pas later op de avond via internet.
Ja, leuk om te zien, die verschillen. Daardoor zie je het oude vertrouwde ook weer met andere ogen.
Inderdaad Jeanne, ik blijf kijken en genieten van beide werelden
Ga je je ook aanmelden ?
Dacht het niet Marjon. Maar wel morgen een binnenkijkblogje.
Ik ook.
Gezellig Marja, dan kijken we samen!