Toen we in de tachtiger jaren met onze twee kinderen Parijs bezochten, gingen we ook naar het Musée d’ Orsay. Bij het naar buitengaan, troffen we een Nederlandse vriend aan op dit naastgelegen terras. Hij werkte in een ander deel van de stad en we hadden vanwege vrijheid blijheid toch maar geen afspraak met elkaar gemaakt. ‘Ik dacht wel dat jullie hier nu zouden zijn’ zei hij toen tamelijk lakaniek. We hebben er erg om gelachen in die miljoenenstad .
Toen mijn zus en ik er onlangs waren, kwam dit verhaal weer naar boven en we bespraken het thema ‘toeval’ vrij uitvoerig. Later op de middag rustten we wat uit in ons hotel. ‘Wil je een stroopwafel?’ vroeg ik haar terwijl we allebei met een boek onderuitgezakt op bed zaten. Ze begon onbedaarlijk te lachen en hield haar vinger bij de zin in haar boek. Daar stond: ‘wil je een stroopwafel?’
Op de blogs van Ton en Marthy speelde gisteren het thema Toeval de hoofdrol. Dat kan geen toeval zijn.
Ondertussen geloof ik nu zeker in toeval.
En nu geloof ik helemaal in toeval!
Hoi Emie, Dat is zeker een leuke toevalligheid. Met groeten Ton