We blijven ons verbazen. Neem de Jasmijn, die leek dood als een pier. ik blogde er al eerder over. Toch liep ie vanuit de wortels weer uit en is gewoon opnieuw begonnen. De oude dode takken, hier nog te zien, heb ik inmiddels zoveel mogelijk weggeknipt.
Nog zo’n dappere held. Eén druivenstok aan de pergola bleef altijd achter wat groei betreft. Laten we het er op houden dat ie lang heeft moeten puberen voor er volwassen trossen kwamen.
De olijven hadden het zwaar de afgelopen winter. De oogst zal mager zijn maar we blijven hoopvol, gezien deze lieverds.
De natuur en z’n kracht: ons trapveld had een aantal weken geleden meer weg van een lap grond met stro, is nu weer zo goed als groen.
Dat is zo fijn Inge, je weet dat het uiteindelijk altijd weer goed komt.
Zo zie je maar: groene vingers kunnen wonderen doen.
Hier ben ik nauwelijks aan te pas gekomen. Henny. Ze deden het helemaal op eigen kracht.
Van onze olijf snap ik niets, het ene jaar zitten er olijven aan, het jaar erop is het helemaal niets, maar is de boom zelf wel lekker vol blad.
Ze zijn supergevoelig voor vorst, Ivy. Reden waarom bij ons dit jaar weinig te oogsten valt.
Wat zijn olijven eigenlijk leuk om te zien.
Zo aan de boom en op de foto doen ze me altijd denken aan een Provencaals tafelkleed, Bertie
Het herstel is hier vaak ook zichtbaar. Verbazingwekkend.
Het herstellend vermogen is ook bij mensen verbazingwekkend, Els. Mooi toch?
Wat kan je daar gewoon blij mee zijn, hè.
Als een kind zo blij, Marthy. Zelfs de oleanders herstellen zich naar zijn nog niet erg fotogeniek..